Του Αρχιμανδρίτου Θεαγένους Κόλλια, εφημερίου ιερού ναού Παναγίας Ελεούσης Μαλακώντα – Ερέτριας
Τη δεύτερη Κυριακή του Οκτωβρίου στους ορθόδοξους ναούς διαβάζεται η ευαγγελική περικοπή του σπορέα από το κατά Λουκά Ευαγγέλιο. Την Κυριακή αυτή αρχίζει επίσημα στην Εκκλησία της Ελλάδας η κατηχητική περίοδος.
Ας δούμε ακόμη μια φορά τι λέει στην παραβολή του σπορέα
Κάποτε βγήκε στο χωράφι του ένας γεωργός (σπορέας) για να σπείρει σιτάρι. Καθώς πετούσε τον σπόρο, ένα μικρό μέρος έπεσε κοντά στο δρόμο και καταπατήθηκε απ’ τους διαβάτες ή τον έφαγαν τα πουλιά. Κι άλλοι σπόροι έπεσαν πάνω σε έδαφος πετρώδες, που δεν είχε οργωθεί καλά κι αφού φύτρωσαν λίγο, ύστερα ξεράθηκαν, γιατί οι ρίζες τους δεν βρήκαν λίγη υγρή και μαλακή γη. Κι ένα άλλο μέρος από τον σπόρο έπεσε σε γη καλή και μαλακή, όπου όμως είχε πέσει και σπόρος από άγρια χόρτα. Και φύτρωσε ο σπόρος και ψήλωσε, αλλά ψήλωσαν και τα αγριόχορτα κι έπνιξαν τα βλαστάρια του σιταριού.
Ο πιο πολύς σπόρος όμως έπεσε σε αφράτη και καλοοργωμένη γη και φύτρωσε και ψήλωσε και καρποφόρησε κι έδωσε καρπό εκατό φορές περισσότερο από τον αρχικό σπόρο.
«Όποιος έχει αυτιά ας ακούσει αυτά που λέω» («Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω»). Μ’ αυτά τα λόγια τέλειωσε ο Κύριος αυτή την παραβολή.
Σε ερώτηση των μαθητών του ο Χριστός τους εξήγησε την παραβολή.
Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού, το Ευαγγέλιο. Η γη που είναι κοντά στο δρόμο είναι οι άνθρωποι που ακούν τον λόγο του Θεού, αλλά δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον. Τον προσπερνούν και τον ξεχνούν.
Με το πετρώδες έδαφος μοιάζουν οι άνθρωποι που δέχονται με ενθουσιασμό τον λόγο του Θεού, αλλά δεν καταβάλλουν καμιά προσπάθεια να τον τηρήσουν. Όταν έρχεται ο πειρασμός, αμέσως ξεχνούν ό,τι έχουν ακούσει και πέφτουν στην αμαρτία.
Έπειτα είναι εκείνοι που μοιάζουν με τη γη που έχει πολλά αγκάθια. Αυτοί ακούν τα θεϊκά λόγια και προσπαθούν να συμμορφώσουν μ’ αυτά τη ζωή τους. Όμως οι καθημερινές φροντίδες και οι υλικές επιθυμίες τούς πνίγουν και σιγά-σιγά ξεχνιέται ο λόγος του Θεού.
Τέλος, η γη η καλή είναι οι άνθρωποι που άκουσαν με αγνή και καθαρή καρδιά το Ευαγγέλιο και το δέχτηκαν και το ακολούθησαν και ωφελήθηκαν. Αυτοί το εφαρμόζουν και το μεταδίδουν και σε άλλους κι έτσι από έναν σπόρο θα γίνουν εκατό, δηλαδή από έναν άνθρωπο θα ωφεληθούν εκατό.
Άνθρωποι με καρδιά σαν την εύφορη γη ήταν και οι 350 θεοφόροι πατέρες που συγκρότησαν την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας που σήμερα γιορτάζουμε και τιμούμε.
Η αίρεση την οποία κατεδίκασε η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος ήταν η εικονομαχία, η εναντίωση στις εικόνες, η άρνηση δηλαδή της δυνατότητας εξεικονισμού του Χριστού. Η άρνηση αυτή σήμαινε ότι ο Χριστός δεν ήταν πραγματικός και αληθινός άνθρωπος, ΑΛΛΑ φάνηκε ως άνθρωπος. Ενώ φαινόταν «λογική» η πολεμική κατά των εικόνων: να μην ξεπέσουμε σε ειδωλολατρία, στην ουσία ήταν άρνηση του Χριστού. Η δε αποδοχή των εικόνων του Χριστού( στις οποίες δεν τιμούμε το ξύλο ή το χρώμα της εικόνας, αλλά το πρόσωπο στο οποίο αναφέρεται ) αποτελούσε το πιο κραυγαλέο κήρυγμα πίστεως στην ενανθρώπησή Του.
Εννοείται τέλος ότι οι εικόνες της Παναγίας και των αγίων γίνονταν αποδεκτές κι αυτές διότι οι άγιοι είναι οι κατεξοχήν φίλοι του Χριστού, συνεπώς τιμώντας αυτούς τον Χριστό τελικώς τιμάμε.
Η δεύτερη Σύνοδος της Νικαίας, έβδομη κατά σειρά, σφραγίζει το πέρας της περιόδου των δογματικών συγκρούσεων, που επέτρεψαν στην Εκκλησία να διευκρινίσει με σαφείς και ακριβείς ορισμούς τα όρια της ορθοδόξου πίστεως.
Εφεξής, κάθε αίρεση δύναται και θα δύναται να αναχθεί σε μία από τις πλάνες που αναθεμάτισε η Εκκλησία στις οικουμενικές συνόδους, από την πρώτη (325 μ.Χ.) έως την έβδομη (787 μ.Χ.) εν Νικαία Σύνοδο.
Με αφορμή τον Λόγο του Θεού και το πως αυτός γίνεται αποδεκτός μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, αλλά και τις διενέξεις και τις αντιπαραθέσεις ανθρώπων και ιδεών που γεννιόνται μέσα στο χρόνο, όπως αυτή της 7ης οικουμενικής Συνόδου (η οποία ειρήσθω εν παρόδω συνόψιζε τις προγενέστερες αιρέσεις), θα ήθελα να σας πω μερικές σκέψεις.
Όταν ομάδες ανθρώπων έχουν διαφορετικές απόψεις το σωστό είναι να κάθονται να τις συζητάνε και μετά να αποφασίζουν ποια άποψη είναι η πιο σωστή. Αν η μία πλευρά δεν καταφέρει να πείσει την άλλη τότε ψηφίζουμε και ακολουθούμε την μία ή την άλλη άποψη. Αν πάλι μερικοί δεν θέλουν να ακολουθήσουν την άποψη που επικράτησε μπορούν να αποχωρήσουν και να ζήσουν όπως αυτοί επιθυμούν.
Αυτό το να ξεκινάμε ”πόλεμο” εναντίων όσων διαφωνούν μαζί μας και να τους κάνουμε εχθρούς είναι τελείως λάθος και παράλογο. Επίσης και όλη αυτή η φιλολογία που αναπτύσσετε όπως: ”ο Αγιος Νικόλαος του έδωσε ένα χαστούκι τόσο δυνατό που του έφυγε το σαγόνι”, ή ”έφιππος ο Αγιος Μερκούριος τον τρύπησε με το δόρυ”, ή ”τον πάπα να καταράσθε” και άλλα πολλά σχετικά είναι λάθος και παράλογα για να μην πω και άθλια.
Το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική. Κόμματα έχουν διαφορετικές απόψεις και αντί να επικρατήσει η καλύτερη βάζουν τα κορόιδα, τους οπαδούς τους, να ”σκοτώνονται” μεταξύ τους. Πόλωση το βαφτίσανε. ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΩΣ ΗΛΙΘΙΟΙ ΤΟ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ αφήνοντας τους λύκους, εξ αιτίας του διχασμού μας, να διαφεντεύουν συλλόγους, σωματεία, κοινότητες, δήμους, περιφέρειες, και κοινοβούλια αρπάζοντας, κλέβοντας και ξεπουλώντας δημόσια αγαθά, το βιός μας αλλά και τις ψυχές μας.
Αν η αλήθεια (ή η αλήθεια μας κατ’ άλλους), δεν μπορεί να μας συσπειρώσει αλλά χρειάζεται να επιστρατεύσουμε ή να υποκινήσουμε το μίσος εναντίον όσων διαφωνούν μαζί μας, τότε ή η αλήθεια μας είναι παραμύθι, η εμείς ως άνθρωποι δεν έχουμε σε καμμιά υπόληψη την αλήθεια ούτε μας αφορά.
Kι αν σκεφτούμε και τον Ιησού που λέει: «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή», παραμύθι και η δήθεν πίστη μας.
«Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω»
