Οι εν Κυρίω διωγμοί
«Παιδί μου Τιμόθεε, παρακολούθησες την διδασκαλίαν μου, τον τρόπον της ζωής, την πρόθεσιν, την πίστιν, την μακροθυμίαν, την αγάπην, την υπομονήν, τους διωγμούς, τα παθήματα, τα οποία μου συνέβησαν εις την Αντιόχειαν, εις το Ικόνιον, εις τα Λύστρα. Πόσους διωγμούς υπέφερα και από όλα με έσωσεν ο Κύριος. Και όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θα διωχθούν. Πονηροί όμως άνθρωποι και απατεώνες θα προκόψουν εις το χειρότερον πλανώντες και πλανώμενοι. Συ όμως, μένε εις εκείνα που έμαθες και διά τα οποία απέκτησες βεβαιότητα, διότι ξέρεις από ποιόν τα έμαθες, και διότι από της βρεφικής ηλικίας ξέρεις τα ιερά γράμματα, τα οποία έχουν την δύναμιν να σε οδηγήσουν εις την σοφίαν προς σωτηρίαν διά της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού.»
️Ασυμβίβαστοι με το κακό
Ένα από τα ερωτήματα που δύσκολα απαντιούνται είναι το γιατί «παν τες οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται· πονηροί άνθρωποι και γόητες προκόψουσιν επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι» (Β΄ Τιμ. 3,12-13). Όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν με ευσέβεια, σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού, θα αντιμετωπίσουν διωγμούς. Μόνο οι πονηροί άνθρωποι και οι απατεώνες θα προκόβουν στο χειρότερο. Θα εξαπατούν τους άλλους και οι άλλοι θα τους εξαπατούν. Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στον μαθητή του Τιμόθεο, λίγο καιρό πριν από το μαρτύριό του στη Ρώμη, στα χρόνια του Νέρωνα, κάνει τον απολογισμό της ζωής του και περιγράφει αυτό το οποίο πάντοτε οι χριστιανοί είχαμε και έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Να διαπιστώνουμε ότι εκείνοι οι οποίοι όχι μόνο δεν τηρούν το θέλημα του Θεού, αλλά δρούν εναντίον του, εναντίον της αλήθειας και της δικαιοσύνης, προκόβουν σύμφωνα με τα κοσμικά μέτρα. Κάποτε δοξάζονται. Σίγουρα ζούν καλά και εξαπατούν τους άλλους, ενώ υπάρχει και ανταγωνισμός στο κακό, οπότε και τους εξαπατούν. Και την ίδια στιγμή, όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν με σεβασμό στον Θεό και σύμφωνα με το θέλημά Του, θα αντιμετωπίσουν διωγμούς, είτε αίματος, είτε συνειδήσεως.
Σχέση αγάπης και ελευθερίας
Δεν γνωρίζουμε γιατί ο Θεός επιτρέπει να συμβαίνουν αυτά τα γεγονότα. Όποιες ερμηνείες και να δοθούν, έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη δυνατότητα κατανόησης των πραγμάτων, και όχι με τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός δρα. Ωστόσο, και μόνο το γεγονός ότι στη σχέση Θεού και ανθρώπου δεν λειτουργεί η λογική της ανταπόδοσης και του συμφέροντος, δηλαδή ότι επειδή θα δώσουμε στον Θεό, εκείνος θα μας επιστρέψει τα ευχάριστα, δείχνει ότι η σχέση με τον Θεό στηρίζεται στην αγάπη και την ελευθερία. Ο Θεός σέβεται το θέλημά μας, τις αποφάσεις μας, τον τρόπο με τον οποίο πορευόμαστε, ακόμη κι αν αυτός δεν έχει να κάνει με το θέλημά Του, ακόμη κι αν αυτός είναι βλαπτικός για τους άλλους ανθρώπους.
Εντός μας, βεβαίως, έχουμε σημάδια, τα οποία δείχνουν τι αληθινά ζητά από εμάς ο Θεός και τι από όσα πράττουμε είναι αντίθετο. Τοποτηρητής του Θεού στην ψυχή μας είναι η φωνή της συνείδησής μας. Αυ- τη μας υπενθυμίζει τι είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού και τι όχι. Το ερώτημα είναι κατά πόσον επιτρέπουμε στη συνείδησή μας να λειτουργήσει ή την καταπνίγουμε.
️Η φαρισαική αυτοδικαίωση
Μας βολεύει να αποδίδουμε στον Θεό ευθύνες για το κακό στον κόσμο, όπως επίσης και για το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι, όντας πονηροί και γόητες, προοδεύουν. Έτσι αποφεύγουμε τις ευθύνες μας διότι ανεχόμαστε οι δομές του κόσμου και της κοινωνίας να προχωρούν χωρίς Θεό. Ανεχόμαστε το κακό. Δεν διαμαρτυρόμαστε εναντίον του. Κάποτε το ζηλεύουμε και το επιθυμούμε. Άλλοτε πάλι το χρησιμοποιούμε φαρισαικά, για να αυτοδικαιωθούμε, διότι δεν είμαστε όπως εκείνοι που πράττουν το κακό και έτσι θεωρούμε ότι δικαιούμαστε την αποδοχή του Θεού για τις δικές μας επιλογές.
Το κοινωνικό κακό, η εξαπάτηση των ανθρώπων από όσους ελεύθερα επιλέγουν να ζούν αντίθετα με το θέλημα του Θεού, δεν μπορεί να διορθωθεί εάν δεν πεινάσουμε για τη δικαιοσύνη, δηλαδή για την εκπλήρωση του θελήματος του Θεού στη ζωή μας και στη ζωή του κόσμου, όπως επίσης και εάν δεν αγωνιστούμε γι’ αυτή στην κοινωνία, στο περιβάλλον, στον εαυτό μας. Αγώνας σημαίνει να γνωρίζουμε τι είναι σωστό και τι λανθασμένο, τι αρετή και τι αμαρτία, τι οδηγεί στον Θεό και τι αντιστρατεύεται το θέλημά Του.
Η προσήλωση στο θέλημα του Θεού
Αυτό σήμερα δεν συμβαίνει. Ο κόσμος μας θεωρεί το κακό ως δικαίωμα του ανθρώπου, την αμαρτία επιλογή και την καταγγελία του κακού κατάκριση. Καλούμαστε όμως να μετανοούμε, να μένουμε ταπεινοί, να μη συμβιβαζόμαστε με το κοσμικό πνεύμα. Να κρατήσουμε τη συνείδησή μας πιστή στα όσα έχει μάθει από αυτούς που αγαπούν τον Θεό, τους Αγίους, τους πνευματικούς μας πατέρες, την παράδοση της Εκκλησίας μας. Γι’ αυτό και ο Παύλος προτρέπει τον Τιμόθεο: «Συ δε μένε εν οις έμαθες και επιστώθης, ειδώς παρά τίνος έμαθες» (Β΄ Τιμ. 3,14). Εσύ όμως να μένεις σ’ αυτά που έμαθες και που για την αξιοπιστία τους έχεις αποδείξεις από αυτόν που σου τα δίδαξε.
Ας θριαμβεύουν οι πονηροί και οι γόητες. Ας μας διώκουν για το ότι τηρούμε το θέλημα του Θεού. Την ίδια στιγμή που μας διώκουν, εμείς καλούμαστε να προσευχόμαστε, να συγχωρούμε και να εμμένουμε στο θέλημα του Θεού. Όχι για να δικαιωθούμε, αλλά γιατί αγαπούμε ελεύθερα Αυτόν που μας άνοιξε τον δρόμο της σωτηρίας. Και εμπιστευόμαστε σε Εκείνον το γιατί επιτρέπει σε όσους τον αρνούνται να δείχνουν ότι επικρατούν. Δεν μας εκφράζει το ήθος τους. Άλλωστε, προσωρινή είναι η επικράτησή τους, καθώς ο θάνατος καραδοκεί. Την ίδια στιγμή όμως, δεν υπερηφανευόμαστε για ο,τι κάνουμε, αλλά αναγνωρίζουμε ότι έναντι του Θεού είμαστε ελλιπείς. Και δεν προσδοκούμε δικαίωση διότι βλέπουμε και τη δική μας κατάσταση. Και καθώς ο Χριστός βλέπει τη δική μας τελωνική στάση, δίνει το έλεός του, αλλά και την ενίσχυση στη ζωή μας, ώστε να παραμείνουμε στην επιθυμία του να ζούμε ευσεβώς. Αυτό είναι και το νόημα της περιόδου του Τριωδίου, στην οποία συν Θεώ εισερχόμαστε!
π. Θ. Μ.
☦«ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ», της «Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος»
Πηγή: Μητρόπολη Νέας Ιωνίας
