Του π. Ηλία Μάκου
Στην αρχή της νέας χρονιάς, πέρα από τα παπαδίστικα και τις κοινοτοπίες και τις άνευ περιεχομένου, πολλές φορές, ευχές αυτό, που χρειαζόμαστε περισσότερο είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε ανάγκη από εσωτερική αλλαγή ως αντίδοτο στη μαυρίλα και το σφίξιμο, που σκοτεινιάζουν τις ζωές μας.
Και αυτό θα γίνει μέσα από τον ασίγαστο πόθο για την ανακάλυψη των αξιών αυτής της ζωής…
Και αυτές οι αξίες, που έχουν να κάνουν με την ψυχική μας ενδυνάμωση τις θέλουμε για να ανταπεξέλθουμε ως άτομα και ως κοινωνία στις δυσκολίες και στον ευτελισμό των ιδεών και των ανθρώπων, για να εξακολουθούμε να ελπίζουμε και να εμπνεόμαστε και να κάνουμε ψυχικές πτήσεις.
Η θρησκευτική πίστη είναι μια από αυτές τις αξίες, όχι ως κατασκεύασμα ή επινόημα ή αποτέλεσμα συνθηκών ή συμπεριφορά ανθρώπων ή με τα “καμώματα” των παπάδων και των δήθεν “σούπερ” πιστών, που είτε άμεσα είτε έμμεσα αμαυρώνουμε τον ίδιο τον Χριστό (!), στον οποίο υποτίθεται πιστεύουμε, αλλά ως ζωτική δύναμη, είναι κομμάτι της ομαλής λειτουργίας της ανθρώπινης φύσης.
Είναι συνυφασμένη με το πνεύμα μας. Έχει τις ρίζες της βαθιά μέσα στο είναι μας. Η έλλειψή της τόσο στην ατομική όσο και στην κοινωνική ζωή είναι συνήθως ένδειξη αταξίας, αφού μένουν αναπάντητα ερωτήματα, που ούτε να τα αποφύγουμε μπορούμε, ούτε να τα καταπνίξουμε: Από πού ερχόμαστε;… Πού πηγαίνουμε…Γιατί ζούμε;… Έχουμε ψυχή;… Τι είναι ο θάνατος;… Τι θα γίνει ύστερα απ’ αυτόν; Πως πρέπει να ζούμε;…
Οι εορτές μας θυμίζουν κάτι, που το έχουμε ξεχάσει: Είναι ματαιοπονία η προσπάθεια εσωτερικής βελτίωσης και αλλαγής του ανθρώπου από τον άνθρωπο με μέσα ανθρώπινα.
Σήμερα ο κόσμος μας, ταραγμένος καθώς είναι και αηδιασμένος από τον εαυτό του, βουτηγμένος μέσα στο έγκλημα και στο άγχος, πνιγμένος από τις ίδιες του τις ανομίες, βογκάει ζητώντας έλεος χωρίς ελπίδα.
Πώς θα γλυτώσουμε από τα κακά, που μας περικυκλώνουν και πώς θα χαρούμε τη ζωή μας με απλότητα και καλοσύνη; Η απάντηση είναι μία. Να κάνουμε τώρα με ειλικρίνεια ότι δεν κάναμε χρόνια τώρα. Να αλλάξουμε, κοιτάζοντας ψηλά και και όχι στη λάσπη και στο βούρκο.
«Είχα βαρεθεί τη ζωή», έλεγε ένας μεσήλικας, στο Νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν με έμφραγμα, μιλώντας για τον εαυτό του.
Και πρόσθεσε: «Τώρα κατάλαβα την αξία της». Και το πρόσωπό του φωτίστηκε σαν να έκανε μια μεγάλη ανακάλυψη.
Πρέπει να φθάσουμε στην οδυνηρή εμπειρία της αρρώστιας για να αναζητήσουμε το «ρήμα» και το νήμα της ζωής;
Έτσι, το να είναι νέος ο κάθε χρόνος, εξαρτάται από εμάς. Το νέο του χρόνου βρίσκεται στα χέρια, στη διάθεση και την προθυμία μας.
Αν είναι νέες οι σκέψεις μας, νέες οι αποφάσεις μας, αποκομμένες από το κακό.
Αν αλλάξουμε, με την αλλαγή του χρόνου, και από παλιοί άνθρωποι γίνουμε καινούργιοι και στραφούμε σταθερά, γενναία και αποφασιστικά προς το Θεό.
Αν μεταμορφώσουμε και εξευγενίσουμε και εξαγνίσουμε το μέσα μας.
Τότε, ναι, μαζί με τη νεοποίηση και ανακαίνιση και αναγέννησή μας, το έτος, που ήρθε, γίνεται και αυτό νέο και, επιπλέον, σωτήριο.
Από το πως θα χρησιμοποιήσουμε το χρόνο θα εξαρτηθεί αν θα είναι νέο το έτος.
Κακή χρήση, σημαίνει κακός χρόνος. Καλή χρήση, σημαίνει καλός χρόνος.
Τίποτε άλλο δεν πρέπει να λυπόμαστε τόσο, όσο το χάσιμο του χρόνου. Το παρελθόν πέρασε… Το μέλλον δεν το ξέρουμε. Και το παρόν, κυλάει τόσο γρήγορα, που δεν το αισθανόμαστε.
Ας διαλέξουμε πως θα ζήσουμε το 2025.
Αν ζήσουμε ως ξένοι προς την ίδια τη συνείδησή μας, χλιαροί, δυσκίνητοι, απρόθυμοι και αμελείς στον δρόμο της καρδιάς μας, τότε παλαιός είναι ο χρόνος.
Αν ζήσουμε αξιοποιώντας τις ημέρες, τις ώρες και τα λεπτά, για να σκεφτόμαστε, να εργαζόμαστε και να αισθανόμαστε τα έργα του καλού, τότε νέος είναι ο χρόνος.
Μας συμφέρει για άπειρους λόγους να ξεφύγουμε από την παλαιότητα, να προχωρήσουμε μπροστά.
Και τότε νέοι εμείς στην ψυχή και στη ζωή θα κάνουμε και το χρόνο νέο.
Ας ξεκινήσουμε τη φωτεινή και ανοδική πορεία χωρίς καθυστέρηση.
Δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής. Βαδίζουμε ολοταχώς προς το χάος. Ας κοιτάξουμε δίπλα μας, στην κοινωνία μας. Πόσο αυξήθηκαν τα εγκλήματα, οι απάτες, οι αυτοκτονίες, οι φόνοι, τα πάθη. Ας κοιτάξουμε πόσο ατίθασα έγιναν τα παιδιά. Ας κοιτάξουμε πόσο όλα αμφισβητούνται. Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Η επιστροφή στο Χριστό είναι η λύση. Μόνο με τον Χριστό μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε, τόσο καλύτερα για όλους μας. Τα γεγονότα μιλούν αφ’ εαυτών.
Και μόνο τυφλοί και μύωπες μπορούν να τα αγνοούν. Μόνο αδιόρθωτοι και αμετανόητοι μπορούν να παραμένουν αδιάφοροι και αδρανείς. Εμείς, όμως, όχι. Γι’ αυτό ας αξιοποιήσουμε την ευκαιρία του νέου χρόνου.
