Του Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου
Είναι όντως άξιο σεβασμού ότι: «δεν υπάρχει λογοκρισία στην τέχνη». Είναι όμως κάθε δημιουργική έκφραση μορφή τέχνης; Η προσβολή δηλαδή των θρησκευτικών συμβόλων και μάλιστα στον δημόσιο χώρο μπορεί να θεωρηθεί τέχνη, όταν μάλιστα εικόνες ιερών προσώπων διακωμωδούνται με τέτοιο απαράδεκτο τρόπο, δηλώνοντας μια παραμορφωτική εκφορά του ανθρωπίνου κάλλους και ένα αλλοτριωμένο περιεχόμενο ανθρωπίνου ήθους;
Βεβαίως αν και μία τέτοια προκλητική προβολή «καλλιτεχνικής δημιουργίας», που προσβάλλει την θρησκευτικότητα δεν γίνεται αποδεκτή και σεβαστή από όλους, εντούτοις δεν δικαιολογεί και έναν αντίστοιχο τρόπο βανδαλισμού και καταστροφής, σε ένα δημόσιο εκθεσιακό χώρο.
Σ’ αυτόν τον εκθεσιακό χώρο τα πάντα κρίνονται και αξιολογούνται δημόσια, θετικά ή αρνητικά, και πάντοτε εντός του πλαισίου, το οποίο υπαγορεύεται από τον πολιτισμό της τέχνης και της ιστορίας του συγκεκριμένου λαού και της παράδοσής του. Παράδοση, η οποία καθορίζει το υπόβαθρο του ελληνικού πολιτισμού της πατρίδος μας και της χριστιανικής θρησκευτικότητας του λαού μας.
Πολλές φορές κατά καιρούς εμφανίζονται εκφράσεις καλλιτεχνών με τις οποίες διακωμωδείται η θρησκευτικότητα των Ορθοδόξων Χριστιανών, ενώ η οποιαδήποτε ελεύθερη έκφραση κριτικής ή αντίθεσης ερμηνεύεται ως σκοταδισμός ή συντηρητισμός.
Εύλογα το λαϊκό θρησκευτικό αίσθημα ρωτά: Εάν θα μπορούσαν κάποιοι καλλιτέχνες να δημιουργήσουν αντίστοιχες παραμορφωτικές εκφράσεις προσώπων ή θεμάτων, τα οποία αφορούν το Κοράνι ή την θρησκευτικότητα των ισλαμιστών και ακόμη να τους χαρακτηρίσουν ως σκοταδιστές και οπισθοδρομικούς επειδή αντιδρούν, όπως τολμούν για τους Χριστιανούς;
Ας σοβαρευτούν λοιπόν οι καλλιτέχνες και όλοι αυτοί που τους υποστηρίζουν, γιατί οι καιροί δεν ενδείκνυνται για τέτοιου είδους καλλιτεχνικές υπερβάσεις και θρησκευτικές αντιπαραθέσεις.
