Τη Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου το πρωί ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Μελίκης.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων παρουσίασε τον νέο εφημέριο της ενορίας π. Αργύριο Τερζή καθώς και το νέο εκκλησιαστικό συμβούλιο και ευχήθηκε πατρικώς πολύκαρπη, καλλίκαρπη και ευλογημένη διακονία στο δύσκολο έργο τους.
Ο Μητροπολίτης στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Σαλπίσωμεν εν σαλπιγγι ασμάτων, σκιρτήσωμεν εόρτια και χορεύσωμεν αγαλλόμενοι τη ετησίω πανηγύρει του θεοφόρου Πατρός», μας προτρέπει ο ιερός υμνογράφος με το δοξαστικό της εορτής του μεγάλου και θεοφόρου Πατρός ημών Νικολάου, αρχιεπισκόπου Μυρων της Λυκίας του θαυματουργού, που τιμούμε σήμερα.
Μας καλεί όχι σε μία κοσμική εορτή, αλλά σε έναν κατά Θεόν εορτασμό, ανάλογο με αυτόν που αρμόζει στους εκλεκτούς δούλους του Θεού. Σε έναν εορτασμό που έχει ως κέντρο την ανάμνηση των πράξεων του εορταζομένου αγίου προς παραδειγματισμό των πιστων σύμφωνα με την προτροπή του πρωτοκορυφαίου αποστόλου Παύλου: «μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν».
Ποιους όμως λόγους εξυπηρετεί η ανάμνηση της ζωής και των πράξεων των αγίων και η μίμησή τους;
Δύο είναι οι βασικοί λόγοι που κανουν την ανάμνηση και τη μίμηση όχι απλώς κάτι το οποίο μας συστήνει η Εκκλησία, αλλά ουσιαστική και αναγκαία προϋπόθεση της πνευματικής μας ζωής.
Ο πρώτος λόγος είναι η ασφάλεια που μας παρέχει η μίμηση της ζωής των αγίων για την προσωπική μας πνευματική πορεία. Οι άγιοι αποτελούν και αυτοί μέλη της Εκκλησιας. Υπήρξαν άνθρωποι, όπως και εμείς, που κατόρθωσαν με τη χαρη του Θεού και τον προσωπικό τους αγώνα να επιτύχουν τη σωτηρία τους. Άρα η μίμηση της ζωής τους, μοιάζει με το να ακολουθούμε τον δρόμο που εκείνοι χάραξαν και ο οποίος θα οδηγησει και μας στο ίδιο τέλος, δηλαδή στη σωτηρία.
Ο δεύτερος λόγος ειναι ίσως πολύ πιο ουσιαστικός και πολύ πιο σημαντικός, γιατί η αναθεώρηση της ζωης των αγίων και η μιμησή της ειναι ο μοναδικός τρόπος υπάρξεως μας μέσα στην Εκκλησία του Χριστού.
Χριστιανός είναι ο οικείος των αγίων, είναι εκείνος που ζει εν κοινωνία μαζί τους, κοινωνία η οποία επιτυγχάνεται μέσα από την κοινωνία με τον Χριστό είτε μέσω του ιερού μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, είτε της κοινης ζωής, όπως ακριβως συμβαίνει και με τους κατά σάρκα οικείους μας.
Εάν ο χριστιανός δεν μιλά τη γλώσσα της αγάπης προς τον Θεό και τον άνθρωπο με την οποία ταυτίστηκαν οι άγιοι, εάν ο χριστιανός δεν χρησιμοποιεί τα ίδια όπλα της πιστεως και της υπομονης για να αποκρούει τα «πεπυρωμένα βέλη του πονηρού», εάν δεν ασκείται στην εγκράτεια του σώματος και του πνεύματος, της επιθυμίας και της καρδίας, όπως ασκούνται οι άγιοι, εάν δεν χρησιμοποιεί την ίδια υψοποιό κλίμακα της προσευχης και της ταπεινώσεως, διά της οποίας ανήλθαν οι άγιοί μας στη βασιλεία των ουρανών, τότε όχι μονο δεν θα φθάσει στο ποθητό τερμα, που είναι ο κοινος μας στοχος, αλλά δεν μπορεί να νοείται μέλος της επί γης στρατευομένης Εκκλησίας, γιατί δεν έχει τα στοιχεία της ομοιότητος και της οικειότητος με τους αγίους της.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Εκκλησία μας απαιτεί να φθάσουμε όλοι στο μέτρο των αγίων της για να ειμαστε μέλη της. Ζητά όμως από εμάς να προσπαθήσουμε να τους μιμηθούμε, όλοι όλους, χωρίς καμία εξαίρεση, χωρίς να πούμε ο άγιος Νικόλαος ήταν ένας μεγάλος ιεραρχης, ένας μεγάλος αγωνιστής της πίστεως και της αληθείας, που δεν είναι δυνατόν να τον μιμηθούμε εμείς ως απλοί λαικοί.
Όλοι μπορούμε και πρέπει να προσπαθήσουμε να τον μιμηθούμε. Γιατί η προσπάθεια έχει σημασία. Γιατι το να προσπαθήσουμε σημαίνει πως θα έχουμε διαρκώς το παραδειγμα της ζωής του ενώπιόν μας· σημαίνει πως θα έχουμε διαρκως στον νού μας τη μνήμη της ζωής και των πράξεών του· σημαίνει πως θα επικαλούμεθα τις πρεσβείες του και με τη βοήθειά του θα κατορθώνουμε όχι μόνο να προοδεύουμε πνευματικά, αλλά και να γινόμεθα οικείοι του πραγματικά, μεχρι που να μας αξιώσει ο Θεός να τον συναντήσουμε μαζί με τους άλλους αγιους στη βασιλεία του.
Γι᾽ αυτό και η Εκκλησία μας τιμώντας τις μνημες των αγίων μας, τιμά και τα ιερά και θαυματουργά λείψανά τους, τιμά και τις ιερές τους εικόνες, δείχοντάς μας ότι οι άγιοι δεν είναι κάτι μακρινό και ξένο από εμάς, αλλά βρισκονται μεσα στη ζωή μας, μέσα στην καθημερινότητά μας, και έτσι πρέπει να τους αισθανόμεθα, επικαλούμενοι καθημερινά τις πρεσβείες τους και προσπαθώντας να μιμηθούμε τη ζωή τους, και για να τους τιμούμε όπως πρέπει, αλλά και για να έχουμε τη χάρη και την ευλογία τους στη ζωή και τον αγώνα μας.