Του π. Ηλία Μάκου
Με λαμπρότητα εορτάστηκε στη Ζάκυνθο, στις 17 Δεκεμβρίου, η μνήμη του αγίου Διονυσίου, Αρχιεπισκόπου Αιγίνης και πιστοί προσέτρεξαν στο λείψανό του, για να νιώσουν τα αποτελέσματα της χάρης και της ανταπόκρισης του Θεού.
Ο φερώνυμος ναός είναι ο μεγαλύτερος της πόλης και άρχισε να κατασκευάζεται το 1925. Εγκαινιάστηκε λίγα χρόνια πριν από τον καταστροφικό σεισμό του 1953 και αποτελεί ένα από τα τρία κτίρια του νησιού που δεν υπέστησαν καμία απολύτως ζημία, γεγονός που θεωρείται σημαδιακό από τους Ζακυνθινούς.
Την παραμονή 16 Δεκεμβρίου 2024 έγινε η καθιερωμένη επίσημη κάθοδος του Μητροπολίτου Ζακύνθου από την ιερά μονή στον ιερό ναό, όπου εψάλη δοξολογία με περιφορά του σεπτού λειψάνου του αγίου Διονυσίου μέσα στο ναό και στη συνέχεια τελέστηκε Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός.
Την κυριώνυμη ημέρα της εορτής τελέστηκε πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργεία, προεξάρχοντος του Μητροπολίτου Δωδώνης (πρώην Ζακύνθου) κ. Χρυσοστόμου και συλλειτουργούντων των Μητροπολιτών Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρου, Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνου, Άκρας κ. Δανιήλ, Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Ιερωνύμου, Παραμυθίας Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργης κ. Σεραπίωνος, Ζακύνθου και Στροφάδων κ Διονυσίου, καθώς και των Επισκόπων Μελόης κ. Αιμιλιανού, Αλμωπίας κ. Στεφάνου και Σαλώνων κ. Ιγνατίου.
Κηρύττοντας ο Μητροπολίτης Ζακύνθου Διονύσιος τόνισε ότι ο άγιος Διονύσιος στην επίγεια ζωή του “κατανοεί ότι και ο ίδιος καλείται να ζει, να πράττει και να σκέπτεται, όπως το Θείο Βρέφος. Αφήνει στην άκρη τη στείρα λογική, την κοσμική αντίληψη, που μιλάει για τιμωρία, για εκδίκηση, για φυλακίσεις και γίνεται εκείνος, που συγχωρεί το φονιά του αδελφού του, γίνεται η αιτία να σωθεί πνευματικά και σωματικά εκείνος, που είχε αφαιρέσει τη ζωή του αδελφού του.”
Και πρόσθεσε: “Εκείνη ακριβώς την ώρα ο άγιος Διονύσιος ζει τα Χριστούγεννα, γίνεται προσκυνητής του θείου Βρέφους και του προσφέρει ό,τι πολιτιμότερο διαθέτει, δηλαδή την καρδιά του. Σ’ αυτόν τον άγιο, ας ανάψουμε από της καρδιάς μας την τρέχουσα φλόγα, τις λαμπάδες της δοξολογίας και ακόμη ας ακουστούν μέσα από τις ψυχές μας η παλμική συγκίνηση και οι ευχαριστήριες δεήσεις”.
Ακολούθησε λιτανεία του Σκηνώματος κατά μήκος της πόλης, υπό τους παιάνες της Φιλαρμονικής του Δήμου Ζακύνθου.
Στις λατρευτικές εκδηλώσεις συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, ο υφυπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής Στέφανος Γκίκας, ο βουλευτής Ζακύνθου της Ν. Δ. Διονύσης Ακτύπης, ο περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων Γιάννης Τρεπεκλής, ο δήμαρχος Ζακύνθου Γ. Στασινόπουλος, αυτοδιοικητικοί παράγοντες και εκπρόσωποι των τοπικών αστυνομικών, στρατιωτικών και λιμενικών αρχών.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, το γεγονός, ότι, όπως ήταν το λείψανό του κατά την εκταφή του στα τέλη της δεκαετίας του 1620, πριν 400 και πλέον χρόνια, ευωδιαστό και άφθαρτο, το ίδιο παραμένει και σήμερα.
Τα θαύματά του, που ζουν πολλοί, είναι συνέπεια της πλατιάς καρδιάς του, που χωρούσε όλους τους ανθρώπους.
Είναι εκείνος, που συγχώρησε και φυγάδευσε το φονιά του αδελφού του Κωνσταντίνου, που δολοφονήθηκε λόγω του μίσους μεταξύ της οικογένειάς του, των Σιγούρων, και της οικογένειας των Μοδίστων.
Ο φονιάς κυνηγημένος κατέφυγε στο Μοναστήρι, που ηγουμένευε ο Διονύσιος, τον οποίο δεν γνώριζε και ομολόγησε το έγκλημά του.
Ο Άνθρωπος του Θεού, παρά την ανθρώπινη αμηχανία και θλίψη, που ένιωσε, αποφάσισε αστραπιαία να τον προστατεύσει.
Έδειξε ότι η αγάπη, η καλοσύνη και η στοργή, παραμερίζουν το μίσος και σπάνε τις διαχωριστικές γραμμές της έχθρας.
Έδιωξε ακαριαία τις μαύρες σκέψεις, που πήγαν να πολιορκήσουν και να πιέσουν την ψυχή του.
Και μ’ ένα χαμόγελο, μ’ ένα θερμό βλέμμα έστειλε ένα μήνυμα στήριξης σ’ αυτόν, πού αφαίρεσε τη ζωή του αδελφού του!
Ποιος άραγε, σήμερα, έχει τέτοια εσωτερική δύναμη, ποιος έχει τα πνευματικά «κότσια» να δώσει άφεση σε αυτόν, που σκότωσε τον αδελφό του;
Ο Άγιος Διονύσιος αν και από εύπορη οικογένεια, με πολλά κτήματα, ακολούθησε το δρόμο του Θεού. Ως μοναχός αρχικά στη Μονή Στροφάδων.
Έπειτα ως ιερέας στη Ζάκυνθο και κατόπιν ως Επίσκοπος Αιγίνης και τέλος ως προσωρινός Μητροπολίτης Ζακύνθου μέχρι το 1579, οπότε αποσύρθηκε, λόγω γήρατος, στη Μονή Θεοτόκου της Αναφωνήτριας, όπου και κοιμήθηκε το 1622.
Πολύ πριν ανακηρυχθεί Άγιος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1703, στις συνειδήσεις των πιστών, λόγω της στάσης του απέναντι στη ζωή και προπαντός από την ασκητική, προσευχητική και φιλάνθρωπη ζωή του, που ποτέ δεν ρυτίδιασε, αλλά ήταν πάντοτε ολοζώντανη.
Γιατί ο Άγιος Διονύσιος δεν διανοήθηκε να διαγράψει τους ανοιχτούς ορίζοντες του Θεού ή να κοιτάξει προς τα πίσω.
Κοιτούσε προς τα εμπρός και ανακαινιζόταν και προέκτεινε τη ζωή του στην αιωνιότητα.
Με την ελπίδα του και την εμπιστοσύνη του στο Θεό, άνθισε ως κρίνο μέσα σε αγκάθια, σκορπίζοντας γύρω του το άρωμά του με τα λόγια του, τις πράξεις τους και το απλό και ευχάριστο ύφος του.
Και θυμίζει και σε μας ότι πρέπει να βοηθάμε την ψυχή μας να καρποφορεί, έστω και αν δίπλα της περιτριγυρίζεται από αγριόχορτα.
Και το να καρποφορούν οι ψυχές είναι τόσο αναγκαίο, τόσο θαυμάσιο και τόσο παρήγορο στους καιρούς μας.
Με λαμπρότητα εορτάστηκε στη Ζάκυνθο, στις 17 Δεκεμβρίου, η μνήμη του αγίου Διονυσίου, Αρχιεπίσκοπου Αιγίνης και πιστοί προσέτρεξαν στο λείψανό του, για να νιώσουν τα αποτελέσματα της χάρης και της ανταπόκρισης του Θεού.
Ο φερώνυμος ναός είναι ο μεγαλύτερος της πόλης και άρχισε να κατασκευάζεται το 1925. Εγκαινιάστηκε λίγα χρόνια πριν από τον καταστροφικό σεισμό του 1953 και αποτελεί ένα από τα τρία κτίρια του νησιού που δεν υπέστησαν καμία απολύτως ζημία, γεγονός που θεωρείται σημαδιακό από τους Ζακυνθινούς.
Την παραμονή 16 Δεκεμβρίου 2024 έγινε η καθιερωμένη επίσημη κάθοδος του Μητροπολίτου Ζακύνθου από την ιερά μονή στον ιερό ναό, όπου εψάλη δοξολογία με περιφορά του σεπτού λειψάνου του αγίου Διονυσίου μέσα στο ναό και στη συνέχεια τελέστηκε Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός.
Την κυριώνυμη ημέρα της εορτής τελέστηκε πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργεία, προεξάρχοντος του Μητροπολίτου Δωδώνης (πρώην Ζακύνθου) κ. Χρυσοστόμου και συλλειτουργούντων των Μητροπολιτών Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρου, Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνου, Άκρας κ. Δανιήλ, Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Ιερωνύμου, Παραμυθίας Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργης κ. Σεραπίωνος, Ζακύνθου και Στροφάδων κ Διονυσίου, καθώς και των Επισκόπων Μελόης κ. Αιμιλιανού, Αλμωπίας κ. Στεφάνου και Σαλώνων κ. Ιγνατίου.
Κηρύττοντας ο Μητροπολίτης Ζακύνθου Διονύσιος τόνισε ότι ο άγιος Διονύσιος στην επίγεια ζωή του “κατανοεί ότι και ο ίδιος καλείται να ζει, να πράττει και να σκέπτεται, όπως το Θείο Βρέφος. Αφήνει στην άκρη τη στείρα λογική, την κοσμική αντίληψη, που μιλάει για τιμωρία, για εκδίκηση, για φυλακίσεις και γίνεται εκείνος, που συγχωρεί το φονιά του αδελφού του, γίνεται η αιτία να σωθεί πνευματικά και σωματικά εκείνος, που είχε αφαιρέσει τη ζωή του αδελφού του.”
Και πρόσθεσε: “Εκείνη ακριβώς την ώρα ο άγιος Διονύσιος ζει τα Χριστούγεννα, γίνεται προσκυνητής του θείου Βρέφους και του προσφέρει ό,τι πολιτιμότερο διαθέτει, δηλαδή την καρδιά του. Σ’ αυτόν τον άγιο, ας ανάψουμε από της καρδιάς μας την τρέχουσα φλόγα, τις λαμπάδες της δοξολογίας και ακόμη ας ακουστούν μέσα από τις ψυχές μας η παλμική συγκίνηση και οι ευχαριστήριες δεήσεις”.
Ακολούθησε λιτανεία του Σκηνώματος κατά μήκος της πόλης, υπό τους παιάνες της Φιλαρμονικής του Δήμου Ζακύνθου.
Στις λατρευτικές εκδηλώσεις συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, ο υφυπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής Στέφανος Γκίκας, ο βουλευτής Ζακύνθου της Ν. Δ. Διονύσης Ακτύπης, ο περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων Γιάννης Τρεπεκλής, ο δήμαρχος Ζακύνθου Γ. Στασινόπουλος, αυτοδιοικητικοί παράγοντες και εκπρόσωποι των τοπικών αστυνομικών, στρατιωτικών και λιμενικών αρχών.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, το γεγονός, ότι, όπως ήταν το λείψανό του κατά την εκταφή του στα τέλη της δεκαετίας του 1620, πριν 400 και πλέον χρόνια, ευωδιαστό και άφθαρτο, το ίδιο παραμένει και σήμερα.
Τα θαύματά του, που ζουν πολλοί, είναι συνέπεια της πλατιάς καρδιάς του, που χωρούσε όλους τους ανθρώπους.
Είναι εκείνος, που συγχώρησε και φυγάδευσε το φονιά του αδελφού του Κωνσταντίνου, που δολοφονήθηκε λόγω του μίσους μεταξύ της οικογένειάς του, των Σιγούρων, και της οικογένειας των Μοδίστων.
Ο φονιάς κυνηγημένος κατέφυγε στο Μοναστήρι, που ηγουμένευε ο Διονύσιος, τον οποίο δεν γνώριζε και ομολόγησε το έγκλημά του.
Ο Άνθρωπος του Θεού, παρά την ανθρώπινη αμηχανία και θλίψη, που ένιωσε, αποφάσισε αστραπιαία να τον προστατεύσει.
Έδειξε ότι η αγάπη, η καλοσύνη και η στοργή, παραμερίζουν το μίσος και σπάνε τις διαχωριστικές γραμμές της έχθρας.
Έδιωξε ακαριαία τις μαύρες σκέψεις, που πήγαν να πολιορκήσουν και να πιέσουν την ψυχή του.
Και μ’ ένα χαμόγελο, μ’ ένα θερμό βλέμμα έστειλε ένα μήνυμα στήριξης σ’ αυτόν, πού αφαίρεσε τη ζωή του αδελφού του!
Ποιος άραγε, σήμερα, έχει τέτοια εσωτερική δύναμη, ποιος έχει τα πνευματικά «κότσια» να δώσει άφεση σε αυτόν, που σκότωσε τον αδελφό του;
Ο Άγιος Διονύσιος αν και από εύπορη οικογένεια, με πολλά κτήματα, ακολούθησε το δρόμο του Θεού. Ως μοναχός αρχικά στη Μονή Στροφάδων.
Έπειτα ως ιερέας στη Ζάκυνθο και κατόπιν ως Επίσκοπος Αιγίνης και τέλος ως προσωρινός Μητροπολίτης Ζακύνθου μέχρι το 1579, οπότε αποσύρθηκε, λόγω γήρατος, στη Μονή Θεοτόκου της Αναφωνήτριας, όπου και κοιμήθηκε το 1622.
Πολύ πριν ανακηρυχθεί Άγιος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1703, στις συνειδήσεις των πιστών, λόγω της στάσης του απέναντι στη ζωή και προπαντός από την ασκητική, προσευχητική και φιλάνθρωπη ζωή του, που ποτέ δεν ρυτίδιασε, αλλά ήταν πάντοτε ολοζώντανη.
Γιατί ο Άγιος Διονύσιος δεν διανοήθηκε να διαγράψει τους ανοιχτούς ορίζοντες του Θεού ή να κοιτάξει προς τα πίσω.
Κοιτούσε προς τα εμπρός και ανακαινιζόταν και προέκτεινε τη ζωή του στην αιωνιότητα.
Με την ελπίδα του και την εμπιστοσύνη του στο Θεό, άνθισε ως κρίνο μέσα σε αγκάθια, σκορπίζοντας γύρω του το άρωμά του με τα λόγια του, τις πράξεις τους και το απλό και ευχάριστο ύφος του.
Και θυμίζει και σε μας ότι πρέπει να βοηθάμε την ψυχή μας να καρποφορεί, έστω και αν δίπλα της περιτριγυρίζεται από αγριόχορτα.
Και το να καρποφορούν οι ψυχές είναι τόσο αναγκαίο, τόσο θαυμάσιο και τόσο παρήγορο στους καιρούς μας.
