τoυ π. Ηλία Μάκου
Στην Ιερά Μονή Βελλάς πραγματοποιήθηκε από την Μητρόπολη Ιωαννίνων και το Δήμο Πωγωνίου, με τη στήριξη του Δήμου Ιωαννιτών, η θεσμοθετημένη τα τελευταία χρόνια συναυλία-πολιτιστική εκδήλωση της περιοχής που φέτος ήταν στον αείμνηστο Πετρολούκα Χαλκιά.
Η συναυλία δόθηκε από το Επίλεκτο Ηπειρωτικό Ensemble της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων που διακρίνεται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για την εξαιρετική ποιότητά του.
Αντί του αείμνηστου Πέτρολούκα Χαλκιά, όπως τα προηγούμενα χρόνια, ήταν εκεί ο εγγονός του και συνεχιστής της μουσικής “σχολής” που εκείνος δημιούργησε με την τέχνη και την τεχνική του Πέτρος Χαλκιάς.
Πολύς κόσμος παρακολούθησε στον επιβλητικό χώρο της Μονής την μουσική παράσταση, όπου οι ήχοι του λαούτου, του κλαρίνου και του τραγουδιού συνέθεταν μια πανδαισία ψυχής.
Ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Μάξιμος με λόγο βαθύ μίλησε για μία βραδιά μνημόσυνο όχι στο θάνατο αλλά στη ζωή που έδωσε ο Πετρολούκας στη μουσική, περνώντας τη στις νέες γενιές.
«Ο Πετρολούκας έδωσε ζωή στη μουσική και στην παράδοση μεταλαμπαδεύοντάς τη στις νέες γενιές και χαιρόμαστε που έχουμε κοντά μας την οικογενειακή συνέχεια με τον Πέτρο Χαλκιά» τόνισε.
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της συναυλίας Βασίλης Κώστας, επεσήμανε: «Η συγκεκριμένη συναυλία ήταν πάντα μαζί με τον Πετρολούκα. Απόψε, το κάναμε χωρίς αυτόν, αλλά όχι δίχως την παρουσία του, γιατί συνεχίζει να παραμένει ο πυρήνας αυτής της βραδιάς. Μαζί με τον Πέτρο Χαλκιά, τον Κώστα Τζίμα και μια ομάδα εξαίρετων μουσικών, προσπαθήσαμε να μην πούμε απλώς “αντίο”, αλλά “συνεχίζουμε”. Γιατί αυτό θα ήθελε: να συνεχίσουμε».
Το επιστέγασμα, η επίδοση πέντε υποτροφιών σε νέους μουσικούς για να συνεχίσουν στις σπουδές τους στo Berklee College of Music.
Αυτή η ετήσια εκδήλωση στο χώρο της Μονής Βελλά είναι ένα άνοιγμα προς όλους, είναι επιταγή αποστολής με σκοπό μέσα από τη μουσική να προκύψουν όχι μόνο ερεθίσματα πολιτισμού, αλλά και πίστης.
Μόνο που η αποστολή αυτή δεν εκτελείται αυτόματα και στερεοτυπικά. Το σημαντικό είναι προς τα που θα έχουμε στραμμένη την προσοχή και το βλέμμα μας.
Αυτή η διάσταση που εγγίζει προσωπικές χορδές είναι από τις πιο ευαίσθητες και θα πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη, ώστε οι αποστάσεις ανάμεσα στο γενικό και στο υποκειμενικό να μικραίνουν.
