Την Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2021 εωρτάσθη η εορτή του Αγίου Νικολάου, Επισκόπου Μύρων της Λυκίας του θαυματουργού εις την πλησιόχωρον της Βηθλεέμ κώμην της Μπετζάλλας και εις τον εν αυτή περικαλλή και μεγαλοπρεπή ναόν αυτού.
Εις την κώμην ταύτην ο Άγιος Νικόλαος εωρτάσθη ως πολιούχος αυτής , ως ο άγιος πατήρ του 4ου μ.Χ. αιώνος, διακριθείς επί αρετή και αγιότητι, εν βοηθεία πτωχών, ορφανών, χηρών, θαλασσευομένων, ως «κανών πίστεως και εικών πραότητος, εγκρατείας διδάσκαλος», ως συμμετέχων εις την Α΄ Οικουμενικήν Σύνοδον του έτους 325 μ.Χ. και υπερασπισθείς το ομοούσιον του Υιού προς τον Πατέρα.
Της θείας Λειτουργίας εν τη κώμη ταύτη την πρωίαν της εορτής, εν πανηγυρική υποδοχή του Προσκοπικού Σώματος, προεξήρξεν η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αυτώ του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου και του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου, του Ηγουμένου Αρχιμανδρίτου π. Ιγνατίου, του Γέροντος Καμαράση Αρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, των Πρεσβυτέρων της Κοινότητος ταύτης π. Ιωσήφ, π. Παύλου και π. Ηλία, του Ιεροδιακόνου π. Ευλογίου και μετέχοντος αθρόου πανδήμου εκκλησιάσματος των πιστών της πόλεως, ψαλλούσης της χορωδίας του ναού, παρουσία του Γενικού Προξένου της Ελλάδος εις Ιεροσόλυμα κ. Ευαγγέλου Βλιώρα.
Εις το Κοινωνικόν της θείας Λειτουργίας ο Μακαριώτατος εκήρυξε τον θείον λόγον διά της κάτωθι προσφωνήσεως Αυτού:
«Κύριε, τις παροικήσει εν τω σκηνώματί σου; η τις κατασκηνώσει εν όρει αγίω σου; πορευόμενος άμωμος και εργαζόμενος δικαιοσύνην, λαλών αλήθειαν εν καρδία αυτού», (Ψαλμ. 14, 1-2), αναφωνεί ο ψαλμωδός.
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Ευλαβείς Χριστιανοί,
Πάλιν και πολλάκις ευχαριστούμεν τω Αγίω Τριαδικώ Θεώ, τω αξιώσαντι ημάς συναχθήναι εν τω επωνύμω ιερώ τούτω Ναώ του αγίου Νικολάου Επισκόπου Μύρων της Λυκίας του θαυματουργού, ίνα εορτάσωμεν την σεπτήν μνήμην αυτού.
Ο Άγιος Νικόλαος διακρίνεται εις το στερέωμα των αγίων της Εκκλησίας, διότι ούτος απεδείχθη κατά τον ψαλμωδόν: «πορευόμενος άμωμος και εργαζόμενος δικαιοσύνην, λαλών αλήθειαν εν καρδία αυτού», ( Ψαλμ. 14,2).
Τούτο εξ άλλου επιβεβαιοί και ο υμνωδός αυτού λέγων: «Προστάτης θερμότατος της Εκκλησίας Χριστού εδείχθης Νικόλαε, τα των αιρέσεων διδάγματα άθεα λύων συν παρρησία· και κανών ανεδείχθης πάσιν Ορθοδοξίας υπέρ πάντων πρεσβεύων των εφεπομένων σου θείαις διδασκαλίαις και εισηγήσεσι».
Όντως ο Πατήρ ημών Νικόλαος ανεδείχθη «κανών Ορθοδοξίας», δηλονότι υπερασπιστής της σωζούσης Ορθοδόξου πίστεως. Και τούτο διότι ήκουε αφ’ ενός εις το παράγγελμα του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου λέγοντος: «γίνεσθε δε ποιηταί λόγου και μη μόνον ακροαταί», (Ιακ. 1,22) και αφ’ ετέρου εις τον Κυριακόν λόγον: «Ος δ’ αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των Ουρανών», (Ματθ. 5,19).
Με άλλα λόγια, οι αγιογραφικοί ούτοι λόγοι εγένοντο έργον και τρόπος ζωής του πνευματικού ποιμενάρχου της Εκκλησίας Νικολάου του θαυματουργού, του οποίου η φήμη διεδόθη εις όλην την οικουμένην. Διό ούτος παροικεί εν τω σκηνώματι Κυρίου και κατασκηνοί εν όρει αγίω Αυτού, τουτέστιν εν τη βασιλεία των ουρανών.
Εν τω ιερώ προσώπω του θεσπεσίου Νικολάου διακρίνεται και αποτυπώνεται το ιδιαίτερον γνώρισμα της Ορθοδόξου πίστεως. Και διερωτώμεθα: Ποίον είναι το ιδιαίτερον τούτο γνώρισμα; Είναι η αγιωσύνη, κατά τον θείον Παύλον λέγοντα: «αγαπητοί καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, επιτελούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού», (Β΄ Κορ. 7,1). Κατά δε τον κορυφαίον Απόστολον Πέτρον το ιδιαίτερον γνώρισμα είναι και πάλιν η αγιότης, ως διδάσκει επικαλούμενος την αγίαν Γραφήν: «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμι Κύριος ο Θεός ημών», (Α΄Πετρ. 1,16/Λευιτικ. 20,7).
Αγιωσύνη και αγιότης σημαίνει προσκόλλησιν εις τον Θεόν, τουτέστιν τήρησιν των εντολών του Θεού, ως γέγραπται περί Μωϋσέως και Ααρών και Σαμουήλ: «ούτοι επεκαλούντο τον Κύριον, και αυτός εισήκουσεν αυτών, εν στύλω νεφέλης [ο Θεός] ελάλει προς αυτούς· ότι εφύλασσον τα μαρτύρια αυτού και τα προστάγματα αυτού, α έδωκεν αυτοίς» (Ψαλμ. 6-7). Τα μαρτύρια εν προκειμένω είναι αι θείαι εντολαί, δηλαδή τα προστάγματα του Θεού .
Τα μαρτύρια ταύτα, τας θείας δηλονότι εντολάς, εφύλασσεν και ο θεσπέσιος Πατήρ ημών Νικόλαος, διό και ηξιώθη «εις το μεταλαβείν της αγιότητος του Θεού», (Πρβλ. Εβρ. 12,10), τουτέστιν της καθαρότητος, κατά τον Ιερόν Χρυσόστομον και των αγαθών αυτού κατά τον Οικουμένιον. Τούτου ένεκεν ο υμνωδός αυτού του θεηγόρου Νικολάου επικαλούμενος την βοήθειαν αυτού λέγει: «Άνθρωπε του Θεού και πιστέ θεράπον, λειτουργέ Κυρίου, άνερ επιθυμιών, σκεύος εκλογής, στύλε και εδραίωμα της Εκκλησίας, Βασιλείας κληρονόμε, μη παρασιωπήσης του βοάν υπέρ ημών προς Κύριον».
Η καθαρότης της καρδίας, το ηγεμονικόν πνεύμα και αι κατά Χριστόν αρεταί του Επισκόπου των Μύρων της Λυκίας κατέστησαν αυτόν ου μόνον κήρυκα της Ορθοδόξου πίστεως κατά της επαράτου αιρέσεως του Αρείου εν τη πρώτη Οικουμενική Συνόδω, τη συνελθούση επί Μεγάλου Κωνσταντίνου εν Νικαία της Μικράς Ασίας τω 325 μ.Χ. αλλά ποιητήν πολλών θαυμάτων, διό και θαυματουργός εκλήθη. Επί πλέον ο θείος Νικόλαος είναι ιδιαιτέρως γνωστός ως ο προστάτης των πενήτων, των ορφανών, των χηρών και οδηγός των τυφλών.
Ως άλλος Παύλος ο Όσιος Νικόλαος εγένετο ζηλωτής του Ευαγγελίου του Χριστού λέγων: «ουδείς γαρ ημών εαυτώ ζη και ουδείς εαυτώ αποθνήσκει· εάν τε γαρ ζώμεν, τω Κυρίω ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν, τω Κυρίω αποθνήσκομεν· εάν τε ούν ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν, του Κυρίου εσμέν», (Ρωμ. 14, 7-8). Διά τούτο ούτος ο ιερός ημών Πατήρ προβάλλεται ως πρότυπον ποιμένος και διδασκάλου αλλά και της εις Χριστόν πίστεως, προσευχόμενος και λέγων: «Γνώρισόν με Κύριε οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου», ότι «επί σε επερρίφην εκ μήτρας, εκ κοιλίας μητρός μου Θεός μου ει συ·», (Ψαλμ. 21,11). Ήκουε δε και του Δαυίδ λέγοντος: «Πλούτος εάν ρέη, μη προστίθεσθε καρδίαν» (Ψαλμ. 61,11). Προς δε και του σοφού Σολομώντος : «ελεημοσύναι και πίστεις μη εκλιπέτωσάν σε», (Παροιμ. 3,3).
Η εξ όλης της καρδίας του και εξ όλης της της ψυχής του και εξ όλης της διανοίας του αγάπης του Πατρός ημών Νικολάου προς τον Θεόν ωδήγησαν τα διαβήματά του εις τους τόπους τους αγίους, δηλονότι τον τόπον της Γεννήσεως, της Σταυρώσεως και της τριημέρου ταφής και Αναστάσεως του Σωτήρος ημών Χριστού, γενόμενος ούτω προσκυνητής αυτών.
Ημείς δε, αγαπητοί μου αδελφοί, όντες αυτόπται και αψευδείς μάρτυρες των σεβασμάτων [Παναγίων Προσκυνημάτων] του μυστηρίου της θείας Οικονομίας καλούμεθα ίνα προσκυνήσωμεν εν τω Σπηλαίω της Βηθλεέμ τον γεννηθέντα εκ των αγνών αιμάτων της αειπαρθένου Μαρίας Σωτήρα ημών Χριστόν, Εκκλησιαστικώς και ουχί κοσμικώς, πνευματικώς και ουχί υλικώς, «τα άνω φρονούντες μη τα επί γης» (Κολ. 3,2), ως παραγγέλλει ο θείος Παύλος. Και ως άλλοι μάγοι προσφέρωμεν αυτώ [τω εκ Πνεύματος Αγίου γεννηθέντι Χριστώ] τα δώρα ημών, τουτέστιν την ταπείνωσιν της καρδίας ημών, την μετάνοιαν και την προς αλλήλους συγχώρησιν, ίνα εν καθαρά καρδία εορτάσωμεν την μητρόπολιν των εορτών αινούντες τον Θεόν και λέγοντες «δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία», (Λουκ. 2,11). Έτη πολλά και ευλογημένα Χριστούγεννα.
Μετά την θείαν Λειτουργίαν παρετέθη κέρασμα και ηκολούθησε μεσημβρινόν γεύμα.
Διαρκούντος τούτου ο Μακαριώτατος και πάλιν προσεφώνησε διά της κάτωθι προσφωνήσεως αυτού:
«Μεγάλως σε εδόξασεν, εν θαύμασιν ο Κύριος, και ζώντα και μετά τέλος, Νικόλαε Ιεράρχα· τις γαρ εξ όλης πίστεως, μόνον επεκαλέσατο, το άγιόν σου όνομα, και ουκ ευθύς εισηκούσθη, θερμόν προστάτην ευρών σε;»
Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε και σεβαστά μέλη της Εκκλησιαστικής Επιτροπής,
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Ο μέγας προστάτης της ιστορικής υμών πόλεως Μπετζάλλας, Άγιος Νικόλαος Επίσκοπος Μύρων της Λυκίας, συνήγαγε πάντας ημάς κλήρον και λαόν επί τω αυτώ, ίνα δοξάσωμεν τον δοξάσαντα αυτόν.
Η σημερινή λαμπρά εορτή του Αγίου Νικολάου, του επισκεφθέντος την πόλιν υμών κατά την προσκυνηματικήν αυτού μετάβασιν εις τον τόπον της Γεννήσεως του Σωτήρος ημών Χριστού κατά τον τέταρτον (4ον) μ.Χ. αιώνα, ενέχει ιδιαιτέραν σημασίαν διά την Εκκλησίαν των Ιεροσολύμων και το χριστεπώνυμον αυτής ποίμνιον.
Η διά μέσου των αιώνων Χριστιανική παρουσία των Χριστιανών και δη των Ρούμ Ορτοντόξ εν τη αγία Γη της Παλαιστίνης απεδείχθη ότι αποτελεί το άλας αυτής της γης. Λέγομεν δε τούτο, διότι η αγία των Ιεροσολύμων Εκκλησία και ο ευσεβής αυτής λαός μαρτυρούν μετά πάσης δυνάμεως την αδιάκοπον ιστορικήν διαδρομήν των αγίων τόπων από της ενδόξου εποχής των Αγίων και μεγάλων ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης μέχρι σήμερον.
Το Ρωμαιορθόδοξον Πατριαρχείον Ιεροσολύμων, δηλονότι η Εκκλησία των Ιεροσολύμων και πάσης Παλαιστίνης παραμένει ο ακρογωνιαίος λίθος της εγγυήσεως της πολιτισμικής, θρησκευτικής και εθνικής ταυτότητος των ενταύθα διαβιούντων Χριστιανών, ως καταγγέλλει και ο θείος Παύλος λέγων: «άρα ούν ουκέτι εστέ ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού, εποικοδομηθέντες επί τω θεμελίω των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού ‘Ιησού Χριστού», (Εφ. 2, 19-20).
Πράγματι ημείς, αγαπητοί μου αδελφοί, έχομεν τον Άγιον Νικόλαον συμπολίτην και προστάτην ημών, διό και ο υμνωδός της Εκκλησίας βοά και λέγει: «Τις γαρ εξ όλης πίστεως, μόνον επεκαλέσατο το άγιόν σου όνομα και ουκ ευθύς εισηκούσθη θερμόν προστάτην ευρών σε Νικόλαε»;
Ο δε Άγιος Νικόλαος καλεί πάντας ημάς, ίνα διαφυλάξωμεν ακεραίαν και ανόθευτον την πίστιν ημών, την οποίαν παρελάβομεν εκ των αγίων Αποστόλων, ακούοντες εις την προτροπήν του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου λέγοντος: «Ημείς θεολογούμεν ουχί αριστοτελικώς [=φιλοσοφικώς], αλλά αλιευτικώς [=κατά την πίστιν των αλιέων Αποστόλων].
Επί δε τούτοις επιτρέψατε Ημίν, όπως υψώσωμεν το ποτήριον ημών και ευχηθώμεν τοις πάσιν έτη πολλά, ειρηνικά και υγιεινά και καλά Χριστούγεννα. Προσέτι δε ευχαριστήσωμεν εκ βάθους καρδίας τας τοπικάς αρχάς και ιδιαιτέρως την Αστυνομίαν και ιδιαιτέρως τον εξοχώτατον και αγαπητόν ημίν Πρόεδρον του Παλαιστινιακού κράτους κ. Μαχμούντ Αμπάς, ευχόμενοι αυτώ υγιείαν, μακροημέρευσιν και Κυβερνητικήν δύναμιν. Και πάλιν έτη πολλά».
Πηγή: Πατριαρχείο Ιεροσολύμων
