Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο παπά Αντώνης της «Κιβωτού» είχε τραβήξει πολλά χρόνια τον δικό του δρόμο. Πέρα από το ράσο που φορούσε και τα λόγια αγάπης και ανθρωπιάς που έλεγε, τι κοινό είχε με τη λειτουργική ζωή ενός ιερέα; Ελάχιστη.
Ο παπά Αντώνης είχε μια ουμανιστική θεώρηση των πραγμάτων, όχι εκκλησιολογική. Έτσι εξηγείται γιατί πολλές φορές, ήταν αρεστός (και) σε μία μεγάλη μερίδα του κόσμου που δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με… το λιβάνι. Ανθρώπους που δεν τους λες και φανατικούς φίλους της Εκκλησίας.
Ομοθυμαδόν πολλοί απ’ όσους την εχθρεύονταν ή να το πω κομψά, «την είχαν σε απόσταση», τον πρόβαλλαν ως πρότυπο παπά. Απ’ όσα μπορώ να γνωρίζω, οι άλλοι ιερείς τον έβλεπαν πάντα μουδιασμένα. Δημόσια λειτουργική ζωή δεν είχε.
Οι συναντήσεις με όλους τους Αρχιερείς που τον τίμησαν γίνονταν, είκοσι χρόνια τώρα, εκτός ναού. Αμφιβάλλω αν υπάρχει και μια φωτογραφία στην ΜΚ εποχή (μετά την ίδρυση της Κιβωτού) που να φορά το πετραχήλι.
Ο παπά Αντώνης ήταν άριστος στο να διοικεί μια ΜΚΟ. Χωρίς αμφιβολία, το έργο που έγινε τόσα χρόνια στις δομές της Κιβωτού ήταν μεγάλο. Αλίμονο αν δεν ήταν. Τεράστια έσοδα είχε, χορηγίες χρυσές, επίσης. Επιχειρηματίες, πολυεθνικές εταιρείες, εφοπλιστές, χιλιάδες κόσμου ήταν όλοι κοντά του. Και τι έκανε; Τους πρόδωσε. Αν φυσικά οι καταγγελίες αποδειχτούν αλήθεια.
Η ευθύνη του Επισκόπου του
Είχε ευθύνη ο Χριστόδουλος τότε και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σήμερα; Χωρίς καμία διάθεση να δικαιολογήσω κανέναν, κατά τη γνώμη μου «μάλλον όχι».
Δεν μπορεί ένας Επίσκοπος να ψέξει τον κληρικό του που κάνει έργο. Άλλα στοιχεία δεν είχαν στα χέρια τους, απ’ ότι μπορούμε να γνωρίζουμε. Το μόνο του «ψεγάδι» ήταν πως απείχε από τη λειτουργική ζωή. Όμως, ας φανταστούμε τότε που ο παπά Αντώνης ήταν στην κορυφή του Ολύμπου σε δημοτικότητα, να έβγαινε στα κανάλια και να έλεγε «ο Αρχιεπίσκοπος θέλει να βάλει… χέρι στην Κιβωτό» τι θα γινόταν.
Γι’ αυτό και Χριστόδουλος – Ιερώνυμος δεν αντιδρούσαν στην εμμονή του να είναι εκτός πλαισίου Εκκλησίας. Είναι δυνατόν η κοινή γνώμη να ορίζει τις αποφάσεις των Αρχιεπισκόπων; Κατά μία αναλογία κάτι τέτοιο γίνεται και στην περίπτωση του παπά Δημήτρη Λουπασάκη; Εκεί ο Αρχιεπίσκοπος δεν πήρε «βούρδουλα», ενώ στον παπά Αντώνη έσπευσε να τον καταδικάσει.
Όμως στην πρώτη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ασέλγεια σε ανήλικους από έναν ιερωμένο. Ο Αρχιεπίσκοπος έπρεπε να κινηθεί «εδώ και τώρα». Να καταδικάσει αυτές τις πράξεις που λερώνουν το ράσο. Για τα δεδομένα της Εκκλησίας το έκανε αστραπιαία.
Όλοι, υποθέτω, φίλοι και μη, επικρότησαν την αντίδραση του Ιερωνύμου στην υπόθεση της «Κιβωτού». Στην περίπτωση του π. Δ. Λουπασάκη υπάρχει ένα κοινό που αγαπά την Εκκλησία και δεν πρέπει να απογοητευτεί.
Γι’ αυτό, πιθανόν, ο Αρχιεπίσκοπος δεν έχει πάρει ακόμη το μαστίγιο στους Αγίους Ισιδώρους. Για να δει πόσο μπορεί να το πάει με τη μέθοδο του καρότου και να μην εκτεθεί.
“Μελχισεδέκ”
