Την ακρίβεια τη ζούμε όλοι στο πετσί μας. Οι φτωχότεροι στερούνται τα βασικά και στοιχειώδη. Κάνουν αιματηρή οικονομία και η θέρμανση θεωρείται πια πολυτέλεια. Mέχρι και οι θεωρούμενοι οικονομικά «άνετοι», τρέμουν στην ιδέα να ανοίγουν τους λογαριασμούς φυσικού αερίου και ρεύματος κάθε μήνα.
Η ακρίβεια συνιστά πια μια βραδυφλεγή βόμβα για τις Ενορίες. Από τον βορρά μέχρι τον νότο. Με το εντονότερο πρόβλημα να είναι στην περιφέρεια, αλλά και σε αστικά κέντρα.
Ο απλός παπάς έχει φορτωθεί στην πλάτη του έξοδα που δε μπορεί πια να διαχειριστεί. Μετά από δύο χρόνια πανδημίας που τα παγκάρια ήταν άδεια. Μετά από δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης που οι υπεύθυνοι στις ενορίες, κλήρος και επίτροποι, αγωνιούσαν να ταΐσουν τον φτωχό κόσμο με συσσίτια και μικρά επιδόματα ρεύματος. Τώρα πια εκατοντάδες ενορίες είναι ένα βήμα πριν δηλώσουν επίσημη χρεοκοπία στις μητροπόλεις τους.
Τα μηνύματα που φτάνουν στις μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι πολύ ανησυχητικά. Υπάρχουν Ενορίες που για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους πούλησαν μέχρι και ακίνητα. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι Μητροπολίτες δείχνουν κατανόηση και προσπαθούν να στηρίξουν.
Πολλοί από την αρχή της πανδημίας “πάγωσαν” τις απαιτήσεις τους να καταβάλλουν τρίμηνες εισφορές οι ενορίες στις Μητροπόλεις ή τις μείωσαν στο μισό. Μπροστά στην οικονομική καταιγίδα που συνεχίζεται, το μέλλον δεν δείχνει ευοίωνο. Οι τρεις καθημερινές πληγές που γονατίζουν οικονομικά τις ενορίες είναι:
– Το κόστος ρεύματος και θέρμανσης. Το κόστος πετρελαίου και ρεύματος για την κάλυψη των Ναών και των Ιδρυμάτων τους, έχουν τριπλασιαστεί μέσα σε μόλις μερικούς μήνες. Ελλείψει εσόδων λόγω πανδημίας και προηγουμένως λόγω της εποχής των μνημονίων, οι ενορίες προχωρούν σε ρυθμίσεις και διακανονισμούς. Άλλες ενορίες υποχρεώθηκαν να κάνουν πωλήσεις ακινήτων για να καλύψουν μισθούς νεωκόρων και λειτουργικές δαπάνες. Σε πολλές ενορίες η θέρμανση λειτουργεί πολύ περιορισμένα και μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο. Στις Μητροπόλεις της Β. Ελλάδας όπου το ψύχος είναι δριμύτερο, φυσικά αυτό δεν είναι εφικτό.
– Η άνοδος του κόστους των τροφίμων. Τα σιτηρά και άλλα βασικά είδη διατροφής που καλύπτουν τις ανάγκες των ενοριακών συσσιτίων έχουν εκτοξεύσει στα ύψη τον προϋπολογισμό των φιλόπτωχων ταμείων και των εκκλησιαστικών γηροκομείων και ιδρυμάτων που σιτίζονται καθημερινά χωρίς να μπορούν ασφαλώς να κάνουν και εκπτώσεις στην ποιότητα ή την ποσότητα.
– Ο ΕΝΦΙΑ που ήρθε και έμεινε. Το χαράτσι των ακινήτων που πληρώνουν Μητροπόλεις και ενορίες για τα ιδρύματα, είναι ο μόνιμος βραχνάς. Σε ένα δίκτυο Μητροπόλεων και ενοριών που κάνουν το κοινωνικό έργο που θα έπρεπε να κάνει ένα σοβαρό κράτος πρόνοιας – που δεκαετίες ακούμε αλλά ακόμη δεν έχουμε δει- τουλάχιστον θα έπρεπε να υπάρχουν οι απαλλαγές στα συγκεκριμένα ακίνητα. Οι δήμοι κερδίζουν χρόνο, οι κυβερνήσεις συνιστούν υπομονή και ο απλός παπάς δίνει σε απόγνωση τον δικό του αγώνα…
Κυβέρνηση, δήμαρχοι και Μητροπολίτες αφουγκράζονται την αγωνία του;
“Μελχισεδέκ”
