Ένα αναμνηστικό κείμενο, γραμμένο πριν 16 χρόνια σ΄ένα μικρό φτωχό, αφρικανικό χωριό, αφιερωμένο στα παιδιά που με πέρασαν για τον Άγιο Βασίλη…
Κατράν, ΚΑΜΕΡΟΥΝ, Πρωτοχρονιά 2004
Άγιος – Βασίλης έρχεται και δε μας καταδέχεται…
Για μια ακόμη φορά όλες οι μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου, όλες οι μεγαλουπόλεις, πλούσιων και φτωχών χωρών, συναγωνιζόμενες η μία την άλλη σε ομορφιά και χλιδή, υποδέχτηκαν το νέο έτος 2004 με φαντασμαγορικούς στολισμούς χριστουγεννιάτικων δένδρων, με εκατομμύρια πολύχρωμα λαμπιόνια, καλοθρεμμένους αγιοβασίληδες, φορτωμένους με πανάκριβα παιχνίδια φτιαγμένα από τις υπερσύγχρονες βιομηχανίες, προσαρμοσμένα στις απαιτήσεις των μικρών πελατών τους, τα μοίραζαν απλόχερα «σ’ όλα τα παιδιά του κόσμου» παίρνοντας το καθένα, αυτό που είχε παραγγείλει με το γράμμα του, όπως οι σειρήνες των διαφημίσεων διαλαλούν. Πλούσια δώρα, διακοσμήσεις, ρούχα, φαγητά.
Λίγο όμως παράξενο, μα και προκλητικό. Ο Αγιοβασίλης που τόσο αγαπά τα παιδιά, έφερε και πάλι δώρα μόνο στα πλουσιόπαιδα, μόνο στα παιδιά που έχουν δικαιώματα από τη γέννησή τους, μόνο στα τυχερά . Τα φτωχά παιδιά, κατά περίεργο τρόπο, και πάλι τα ξέχασε. Έγραψαν γράμματα κι εκείνα στον Αγιοβασίλη, αλλά είτε δεν έφτασαν ποτέ ή ο Αγιοβασίλης δεν βρήκε την διεύθυνσή τους για να τα φέρει ή ίσως βρήκε την πόρτα κλειστή κι έτσι και φέτος γιόρτασαν την Πρωτοχρονιά χωρίς την επίσκεψη του Αγιοβασίλη, χωρίς δώρα κι όμορφες αλλαξιές, χωρίς γλυκίσματα κι ωραία φαγητά, μα κυρίως χωρίς αγάπη και στοργή.
Στο Κατράν, στο Ιεραποστολικό μας Κέντρο του Β. Καμερούν βρέθηκα τις τελευταίες ημέρες του έτους 2003. Τα παιδιά μα κι οι μεγάλοι έχουν ακούσει για τον ερχομό του Αγιοβασίλη κι έγραψαν γράμματα να του τα στείλουν. Δεν ήξεραν όμως τη διεύθυνση και τα έδωσαν σε μένα πιστεύοντας ότι, ίσως, εγώ είμαι ο Παπα-Νοέλ ή έστω κάποιος εκπρόσωπός του και θα του τα διαβίβαζα για να τους σταλούν τα δώρα που ζητούσαν. Δώρα μικρά και ευτελή πολλές φορές, μα δώρα απαραίτητα για τη διαβίωσή τους: παπούτσια και ρούχα, τετράδια και μολύβια, καραμέλες και σοκολάτες. Κανένα όμως δε ζητούσε παιχνίδι, απλό ή ηλεκτρονικό, αφού ούτε καν τα γνωρίζουν. Ζητούν αυτά που στερούνται, αυτά που τους είναι απαραίτητα.
Να μερικά από τα γράμματα που έλαβα:
Εντμόντ 18 ετών: Παπαγιώργη σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, είμαι πολύ φτωχός και θέλω ένα σακάκι για να μην κρυώνω.
Ευχαριστώ πολύ.
Ντεπυτέ Λουκάς 15 ετών: Παπά Νοέλ θέλω να μου φέρεις μια μπάλα να παίζω ποδόσφαιρο, γιατί θα ήθελα να γίνω, όταν μεγαλώσω, ποδοσφαιριστής.
Νανούα Φίλιππος 10 ετών: Πάπα Νοέλ θέλω να μου στείλεις τετράδια, μολύβια και βιβλία κι αν μπορείς σοκολάτες και καραμέλες.
Νιτουάνγκ Βίκτωρας 9 ετών: Πάπα Νοέλ θέλω να μου στείλεις μολύβια, τετράδια, βιβλία και θρανία.
Πικάνγκ Ηλίας 8 ετών: Πάπα Νοέλ εγώ θέλω αν μπορείς να επισκεφθείς το σχολείο μας να μας δεις και να μας δώσεις καραμέλες.
Τσοριγκέ Ροζέ 11 ετών: Πάπα Νοέλ εγώ θέλω ένα μπαλόνι και παιχνίδια, αλλά και μολύβια, τετράδια και κιμωλίες.
Μπαγιάνγκ Γιάννης 9 ετών: Πάπα Νοέλ εγώ θέλω ένα πανταλόνι, ένα πουκάμισο και μίλ (κεχρί που χρησιμοποιείται για την παρασκευή ενός είδους ψωμιού).
Στο ίδιο περίπου πνεύμα είναι και τα επτακόσια περίπου γράμματα που έλαβα.
Από δω, από το μακρινό, άγνωστο και πάμπτωχο Κατράν, φωνάζω μαζί με όλα τα παιδιά, μα και τους μεγάλους, με στεντόρεια φωνή, «ΑΝΘΡΩΠΟΙ» όλης της γης, πλούσιοι και χορτάτοι, τυχεροί και βολεμένοι, ακούστε την κραυγή μας, ακούστε την παράκλησή μας, μάθετε πως κι εμείς υπάρχουμε, ζούμε, είμαστε κι εμείς παιδιά του Θεού, είμαστε αδέλφια σας, μη μας ξεχνάτε, στείλτε μας τη βοήθειά σας, στείλτε μας την αγάπη σας, για να ελπίζουμε κι εμείς στη ζωή, για να πάψουμε να πιστεύουμε ότι δεν είμαστε παιδιά ενός κατώτερου Θεού, να πάψουμε να πιστεύουμε ότι ο Αγιοβασίλης έρχεται μόνο για τα πλουσιόπαιδα, αλλά έρχεται για όλους τους ανθρώπους τα πιο αγαπημένα πλάσματα του Θεού στη γη.
Το γράμμα αυτό είναι επίκαιρο φέτος όσο ποτέ άλλοτε, γιατί η φτώχεια όλο κι αγγίζει περισσότερους ανθρώπους
+ Πρωτ. Γεώργιος Βακωνάκης
Πηγή: Ιεραποστολή Ζιμπάμπουε
