Την Τρίτη 13 Αυγούστου το απόγευμα στον κατάμεστο Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ναούσης, ξεκίνησαν όπως κάθε χρόνο στην Ημαθία οι λατρευτικές εκδηλώσεις για την εορτή της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Αρχικά τελέστηκε ο Εσπερινός και στη συνέχεια η Μεγάλη Παράκληση και η ακολουθία των Εγκωμίων του Επιταφίου προς την Υπεραγία Θεοτόκο χοροστατούντος του Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο. Ακολούθησε Ιερά Λιτανεία του Επιταφίου της Παναγίας πέριξ του Ιερού Ναού.
Διαβάστε την ομιλία του Μητροπολίτη:
«Oὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σοῦ· σούς γάρ δούλους σώζεις ἀεί ἐκ παντοίων δεινῶν».
Ψάλαμε ἀπόψε, ἀδελφοί μου, γιά τελευταία φορά πρίν ἀπό τή μεγάλη ἑορτή τῆς ἐνδόξου Kοιμήσεως τῆς Παναγίας μας τόν Παρακλητικό της Κανόνα. Καί τῆς ὑποσχεθήκαμε ὅτι δέν θά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό κοντά της, γιατί αὐτή σώζει ὅσους τήν λατρεύουν καί τήν ἀγαποῦν ἀπό ὅλες τίς συμφορές.
Καί δέν εἶναι λίγες οἱ συμφορές πού μᾶς ἐπικρέμανται στή ζωή μας, δέν εἶναι λίγοι οἱ κίνδυνοι πού ἐλλοχεύουν, δέν εἶναι λίγες οἱ στιγμές πού φέρνουμε τό ἱερό ὄνομά της στά χείλη μας καί ζητοῦμε τή βοήθειά της.
Καί ἄν γυρίσουμε λίγο πίσω τόν χρόνο, καί ἄν θυμηθοῦμε τό παρελθόν καί τήν ἱστορία μας, θά βροῦμε ἀναρίθμητες περιπτώσεις κατά τίς ὁποῖες ζητήσαμε τή βοήθειά της, καί ἡ Παναγία μας ἐπενέβη γιά τή σωτηρία μας καί τή σωτηρία τοῦ Γένους μας.
Καί ἄν διαβάσουμε τούς βίους τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, θά βροῦμε ἀναρίθμητα παραδείγματα ἁγίων, ὁσίων, εὐλαβῶν ἀσκητῶν καί γερόντων, πού αἰσθάνθηκαν δίπλα τους τό προστατευτικό χέρι τῆς Παναγίας μας νά τούς λυτρώνει ἀπό δυσκολίες, νά τούς ἀπαλλάσσει ἀπό ἀσθένειες, νά τούς ἀνακουφίζει ἀπό τούς πόνους, νά τούς προστατεύει ἀπό τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ.
Ἀναρίθμητα εἶναι καί τά παραδείγματα ἐκείνων πού εἶδαν τήν ἱερή μορφή της καί ἄκουσαν τή φωνή της νά τούς ὑπόσχεται πώς αὐτή θά εἶναι ἡ διαρκής καί μόνιμη προστάτις τους, ἡ ἀσφαλής καί βεβαία ἐλπίς τῆς ζωῆς τους, ἐκείνη πού θά τούς ὁδηγήσει στή σωτηρία τους.
Καί αὐτή ἡ τελευταία ὑπόσχεση τῆς Παναγίας εἶναι ἡ αἰτία τοῦ ἀκαταλύτου συνδέσμου μας μέ τήν Παναγία μας. Γιατί ἡ Παναγία μας δέν φροντίζει καί δέν μεριμνᾶ μόνο γιά τήν ἀπαλλαγή μας ἀπό τά προβλήματα καί τίς δυσκολίες τῆς παρούσης ζωῆς, ἀλλά εἶναι αὐτή πού δανείζοντας τήν ἀνθρώπινη σάρκα στόν Yἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ ἐξασφάλισε καί τή δική μας γέννηση στήν ἀληθινή καί ἀτελεύτητη ζωή, τήν ὁποία χαρίζει σέ ὅσους τόν πιστεύουν ὁ Xριστός.
Kαί δέν μᾶς τήν ἐξασφάλισε μόνο ἐφάπαξ, ἀλλά ἀγρυπνᾶ γι’ αὐτήν, ἀγρυπνᾶ πάντοτε προκειμένου νά εἶναι βέβαιη ὅτι ἡ πορεία τῆς ζωῆς μας θά εἶναι τέτοια πού θά μᾶς ὁδηγήσει στή βίωση τῆς ἐν Xριστῷ ζωῆς καί δι’ αὐτῆς στήν αἰώνια ζωή.
Γιατί, ἐάν ὁ Xριστός εἶναι ὁ σωτήρας τοῦ κόσμου καί τῶν ἀνθρώπων, ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ ἐγγύηση αὐτῆς τῆς σωτηρίας γιά τόν καθένα μας. Eἶναι αὐτή πού ὑπόσχεται στόν καθένα μας ὅτι θά συνηγορήσει ὑπέρ ἡμῶν ἐνώπιον τοῦ Yἱοῦ της, ἐφόσον ἐμεῖς κατά τή διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας ἀποδειχθοῦμε γνήσια τέκνα της, ἐφόσον ἐμεῖς μέ τίς πράξεις καί τή συμπεριφορά μας, μέ τίς σκέψεις καί τίς ἐπιθυμίες μας, δέν θελήσουμε νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό αὐτήν.
Ποιός ὅμως ἀπό ἐμᾶς θά ἤθελε εἰλικρινά νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό μιά τόσο φιλόστοργη μητέρα πού δέν ὑπόσχεται στά παιδιά της πρόσκαιρα ἀγαθά ἀλλά αἰώνια; Kανείς ἀσφαλῶς. Γι’ αὐτό καί ἀπόψε ψάλλοντας μέ κατάνυξη τόν Παρακλητικό της Κανόνα τῆς δώσαμε καί τή διαβεβαίωση, ὅτι «οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σοῦ· σούς γάρ δούλους σώζεις ἀεί ἐκ παντοίων δεινῶν».
Καί καθώς ἀπόψε κλείνει ὁ κύκλος τοῦ Δεκαπενταυγούστου καί μέ τά ἐγκώμια πού θά ψάλουμε σέ λίγο στήν Παναγία μας, γιά νά τιμήσουμε τήν Κοίμησή της καί νά τήν δοῦμε νά μεθίσταται στούς οὐρανούς, ἡ ὑπόσχεσή μας αὐτή ἔχει ἰδιαίτερη σημασία.
Τό «οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σοῦ» εἶναι, ἀδελφοί μου, ἡ δική μας ἀνταπόκριση στήν πραγματικότητα πού μᾶς χαρίζει ἡ Παναγία, ἡ ὁποία καί μετά τήν Κοίμησή της δέν ἐγκαταλείπει τόν κόσμο, δέν ἐγκαταλείπει τά εὐσεβῆ τέκνα της, ἀλλά εἶναι πάντοτε παροῦσα καί ἑτοίμη βοηθός καί ἀντιλήπτωρ τῆς ζωῆς τους.
Ἄν, λοιπόν, ἡ Παναγία μας δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ, πῶς εἶναι δυνατόν νά τήν ἐγκαταλείψουμε ἐμεῖς;
Γι᾽ αὐτό ἄς τῆς δώσουμε γιά ἄλλη μία φορά τή διαβεβαίωση ὅτι «οὐκ ἀποστῶμεν» ἀπ᾽ αὐτῆς καί ἄς τήν ἐπαναλαμβάνουμε καθημερινά στή ζωή μας ὄχι μόνο μέ τά λόγια ἀλλά καί μέ τά ἔργα μας καί ἄς τήν παρακαλοῦμε πάντοτε νά εἴμαστε καί ἐμεῖς ἀνάμεσα σέ αὐτούς πού θά σώζει πάντοτε «ἐκ παντοίων δεινῶν», ψυχικῶν καί σωματικῶν.
