Του Αρχιεπισκόπου Καναδά κ. Σωτηρίου
Έψαχνα στη σκέψη μου να βρω κάτι για να γράψω για την Πρωτοχρονιά. Μάταια περνούσε η ώρα. Δεν έβρισκα τίποτε. Τόσα χρόνια πέρασαν και κάθε χρόνο πρέπει κανείς να γράψει για το ίδιο θέμα. Τί να γράψει; Δύσκολα τα πράγματα. Νόμιζα, ότι είχα εξαντλήσει τα θέματα. Και τότε σκέφθηκα. Ας πάω στην Αγία Γραφή. Ας διαβάσω το Ευαγγέλιο της Πρωτοχρονιάς. Και εκεί κάτι θα βρω. Κάτι θα με φωτίσει ο Θεός. Και βρήκα.
«Εξίσταντο δε πάντες οι ακούοντες αυτού επί τη συνέσει και ταις αποκρίσεσιν αυτού» (Λουκά 2, 47). Όλοι όσοι τον άκουγαν εκπλήσσονταν με τη σύνεσή Του και τις απαντήσεις Του. Ποιόν άκουγαν; Φυσικά τον δωδεκαετή Ιησού Χριστό. Ήταν στο Ναό του Σολομώντος με τους ιερείς και τους δασκάλους (Ραβίνους). Συζητούσε μαζί τους και οι απαντήσεις Του ήσαν τόσο συνετές. Φρόνιμες. Σοφές.
Να, σκέφθηκα, η καλύτερη πρωτοχρονιάτικη σκέψη. Να ενεργεί κανείς παντού και πάντοτε με σύνεση. Με φρονιμάδα. Με σοφία. Να κάνει χρήση του νέου χρόνου που του χαρίζει ο Θεός με σύνεση.
Σκεφθήκατε ποτέ, ότι η βάση των αρετών είναι η ταπείνωση και η συνισταμένη των αρετών είναι η σύνεση; Σκεφθείτε το συνετά και θα δείτε, ότι θα συμφωνήσετε.
Πολύ απλά ας δούμε τώρα τί σημαίνει να χρησιμοποιούμε τον χρόνο μας συνετά, με σύνεση. Και πρώτο ερώτημα γιατί; Κι αν δεν χρησιμοποιώ τον χρόνο μου συνετά τί θα γίνει; Σκέψου.
Κάθε στιγμή που περνά δεν μπορείς να την ξαναζήσεις. Πέρασε. Έφυγε. Τελείωσε. Ή την κέρδισες ή την έχασες. Ή την χρησιμοποίησες συνετά ή την σπατάλησες.
Δεν υπάρχει μετεμψύχωση. Κανείς δεν θα επιστρέψει ξανά στη γη. Το πέρασμά μας απ’ τη γη είναι μόνο μία φορά. Ο θάνατος από τον οποίο θα περάσουμε όλοι, οδηγεί σε δρόμο που δεν επιστρέφει. Γι’ αυτό ό,τι θέλουμε να πετύχουμε πάνω στη γη σ’ αυτή τη ζωή, πρέπει να το πετύχουμε τώρα.
Τί θέλουμε να πετύχουμε ή μάλλον τί πρέπει να πετύχουμε στη ζωή μας επί της γης; Ο καθένας βάζει τους στόχους του. Να δοξασθεί. Να γίνει πλούσιος. Να γίνει υπουργός, πρωθυπουργός, πρόεδρος, βασιλιάς, δάσκαλος, καθηγητής, γιατρός, σοφός. Όλα αυτά πολύ καλά και επαινετά. Ναι. Εφ’ όσον όμως, και δια μεσου αυτών επιτυγχάνεται ο τελικός, ο πραγματικός σκοπός της ζωής μας επί της γης. Και ο πραγματικός σκοπός της ζωής μας επί της γης είναι το τελείωμά μας. Δηλαδή, η αγιοσύνη μας. Δηλαδή, η Χριστομίμηση. Δηλαδή, το πλησίασμά μας προς τον Θεό. Αν δεν πετύχουμε αυτό, όλα τα άλλα είναι μάταια. Γιατί. Διότι δεν υπάρχουν στη μετά θάνατο ζωή. Μπορεί αυτές οι επιτυχίες να μας ικανοποιούν και να μας χαροποιούν σε τούτη τη ζωή. Αν δεν επιτευχθεί ο τελικός σκοπός, η άλλη η ζωή θα είναι κόλαση. Και δεν συγκρίνεται η μετά θάνατο ζωή με την επίγεια ζωή. Η επίγεια ζωή μετριέται σε χρόνια, σε μέρες, σε ώρες, σε λεπτά. Η μετά θάνατο ζωή είναι αμέτρητη. Είναι αιώνια. Είναι ατελεύτητη.
Βασική πρωτοχρονιάτικη σκέψη λοιπόν, θα έλεγα ότι είναι, η χρησιμοποίηση του χρόνου με σύνεση. Αυτό φέρνει επιτυχία. Αυτό φέρνει την πραγμάτωση του αληθινού σκοπού της ζωής μας επί της γης. Η ασύνετη χρήση του χρόνου. Η κακή χρήση ή η σπατάλη του χρόνου φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα. Οδηγούν στον όλεθρο. Στην καταστροφή. Στην αιώνια κόλαση.
Ο καθένας μας είναι ελεύθερος να διαλέξει το δρόμο της σύνεσης ή της μη σύνεσης. Γνωρίζει που ο κάθε δρόμος οδηγεί και ας κάνει την εκλογή του.
Μας δίδει ο Θεός ένα καινούργιο χρόνο. Ας τον χρησιμοποιήσουμε με σύνεση, ώστε όχι μόνο οι άνθρωποι να θαυμάζουν τη σύνεσή μας, αλλά και οι άγγελοι και ο ίδιος ο Θεός. Η με σύνεση χρήση του χρόνου, θα μας οδηγήσει στην αιωνιότητα. Στο πλησίασμα του Θεού. Στη θεοποίησή μας.
Ο Απόστολος Παύλος έγραφε στον αγαπημένο του μαθητή Τιμόθεο «Δώη γαρ σοι ο Κύριος σύνεσιν εν πάσιν». Σας λέγω το ίδιο χριστιανοί μου. Να σας δώσει ο Θεός σύνεση σε όλα. Να χρησιμοποιήσετε τον καινούργιο χρόνο με σύνεση, ώστε να προοδεύετε, να είσθε ευτυχισμένοι. Να κατεργάζεσθε την τελείωσή σας και τη σωτηρία σας. Να συμμετέχετε στη δόξα του Θεού από τώρα και φυσικά να κληρονομήσετε την αιώνιά Του Βασιλεία.
Με πατρική αγάπη και θερμές ευχές εν Χριστώ Τεχθέντι
