Συμπληρώνονται σήμερα 13 χρόνια χωρίς τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Τον άνθρωπο που έβαλε τη δική του σφραγίδα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και άφησε σπουδαία παρακαταθήκη λόγων και έργων και κληρονομιά βαριά για τους κληρικούς των επόμενων γενεών.
Για το πώς πρέπει να είναι, να ομιλούν και να κρατάνε το πηδάλιο μιας Εκκλησίας που σφύζει ζωή και είναι κοντά στον λαό.
Ηγέτης χαρισματικός που ήξερε και αγαπούσε να λειτουργεί, να συνομιλεί με ηγέτες από όλο τον κόσμο αλλά και με τον απλό παπά του χωριού.
Ο Μητροπολίτης Καισαριανής Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ συμπορεύθηκε πάνω από τριάντα χρόνια με τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλο.
Γνωρίζει πολύ καλά πως αισθανόταν ο ίδιος κατά την άσκηση της θεοφιλούς αρχιεπισκοπικής ποιμαντορίας του και αναφέρει τα σημαντικότερα που σφράγιζαν την προσωπικότητά του.
“Δεν ήταν ηττοπαθής. Δεν παραιτείτο, όταν είχε δίκαιο. Το υπερασπιζόταν με όλες τις δυνάμεις του. Αντίθετα πίστευε, ότι ο πνευματικός ηγέτης προμαχεί, υπερασπίζεται, θυσιάζεται για τις αρχές του.
Δεχόταν τις ποικίλες προκλήσεις της κοινωνίας ως ευκαιρίες να διακηρύξει την αλήθεια του Ευαγγελίου.
Έλεγε ότι «εάν σιωπήσω οι λίθοι κεκράξονται». Πίστευε, ότι έπρεπε ο ίδιος όχι μόνον ως Αρχιεπίσκοπος, αλλά και ο κάθε κληρικός να είναι «έτοιμος να δώσει λόγον παντί τω αιτούντι περί της εν ημίν ελπίδος».
Ο Χριστός έλεγε είναι η αλήθεια, η ζωή, το φως, η ελευθερία, η ελπίδα, η λύτρωση, η Ανάσταση. Αυτά έχουν ανάγκη οι άνθρωποι και αυτά καλείται η Εκκλησία να προσφέρει και να διαφυλάξει.
Δεν φοβήθηκε ποτέ τις επιθέσεις που δέχθηκε παρά την πικρία που του προκαλούσαν. Και δεν ήσαν λίγες, αλλά συνεχείς και επάλληλες, καθημερινές σ’ ό,τι κι αν έλεγε ή κι αν έπραττε. Ένα σύστημα εργαζόταν μεθοδικά ακατάπαυστα να τον απαξιώνει, να τον εκθέτει, να τον κατακρίνει, να τον χλευάζει, να τον μειώνει. Έπτυαν στο πρόσωπό του καθημερινώς.
Ο ίδιος όμως μας έλεγε αυτές οι δριμείες επιθέσεις με χαλιβδώνουν. Χρησιμοποιούσε το παράδειγμα με το καρφί που όσο το κτυπάς τόσο βαθύτερα εισέρχεται και συνεπώς δυσκολότερα αποτραβιέται.
Εμένα με πολεμούν επειδή θέλουν να διαλύσουν την Εκκλησία έλεγε κατά τον λόγο της αγίας Γραφής «πατάξω τον ποιμένα και διασκορπισθήσονται τα πρόβατα της ποίμνης» (Ματθαίου κστ 31).
Κοντά στον κόσμο
Ενδιαφερόταν συνεχώς για τον λαό του Θεού και δεν αδιαφορούσε για τα προβλήματα των ανθρώπων, της κοινωνίας και ενός εκάστου ανθρώπου. Πονούσε για τους πάσχοντες, τους παραπαίοντες νέους στα ναρκωτικά, στην πορνεία, στον παρασιτισμό, στην ανεργία.
Ο πιστός λαός τον αγάπησε, τον αποδέχθηκε, τον άκουσε τον πίστεψε και τον εμπιστεύθηκε.
Ήθελε να είναι όπως θα λέγαμε σήμερα επίκαιρα ενεργός πολίτης. Θεωρούσε απαξίωση την ασφάλεια της απραξίας, να παραμένει στο υποτιμητικό περιθώριο της κοινωνίας και της ζωής. Η δράση τον έτρεφε.
Η κάθε ώρα του, αν και ποτέ δεν του επαρκούσαν, ήταν δημιουργική.
Εργαζόταν συνεχώς και δημιουργούσε. Όσα αδυνατούσαν να πράξουν άλλοι αναλάμβανε να τα διεκπεραιώσει ο ίδιος με επιτυχία. Εργαζόταν νύχτα και ημέρα.
Αντιμετώπιζε με μακροθυμία τις επιθέσεις των εχθρών του σε τέτοιο σημείο που μερικοί την παρεξηγούσαν θεωρώντας την αδυναμία του.
Παρέστην μάρτυς σε σκηνές που μερικοί από τους πιο σκληρούς επικριτές του και μάλιστα για θέματα που οι ίδιοι παραποιούσαν ή μεγαλοποιούσαν σκόπιμα ήρχοντο και του ζητούσαν συγγνώμη. Κι εκείνος τους έδιδε την ευχή του.
Δεν έκρυψε ποτέ τις αρχές του τις σκέψεις του, τις επιδιώξεις του. Όπως μας έλεγε «σκέπτομαι φωναχτά». Αυτό πολλοί το εκμεταλλεύτηκαν πιστεύοντας, ότι κατά το κοινώς λεγόμενο «τον ψάρευαν». Αλλά ο ίδιος ήταν ένα ανοιχτό βιβλίο.
Εμείς που τον ζήσαμε μπορούσαμε να προβλέψουμε την αντίδρασή του η την απόφασή του σε υποθέσεις που τον απασχολούσαν.
Κρυφή διπλωματία, μηχανορραφίες, δολοπλοκίες, ύπουλες επιθέσεις ποτέ δεν χρησιμοποίησε ίσως γι’ αυτό ήταν «ευάλωτος» από τους επικριτές του.
Τις μάχες τις έδιδε κατά πρόσωπο με γενναιότητα, αξιοπρέπεια και όλες τις δυνάμεις του.
Ενθουσιαζόταν από τα μεγάλα οράματα για την Εκκλησία, για την κοινωνία, για την Πατρίδα, για την οικογένεια, για την παιδεία. Αντλούσε από την πνευματικότητα της παραδόσεώς μας και της ιστορίας μας, εκκλησιαστικής και εθνικής πρότυπα και αγωνιζόταν να τα προβάλλει ενώπιον πάντων.
Αισθανόταν ότι όφειλε να φροντίζει όλους και ο ίδιος είχε παραιτηθεί από όλα. Δεν διεκδίκησε ο,τιδήποτε για τον εαυτό του”.
