Ένα τεράστιο κεφάλαιο για την Εκκλησία, που την ταλαιπωρούσε σχεδόν εβδομήντα χρόνια, έκλεισε αυτή την εβδομάδα από το ελληνικό κοινοβούλιο.
Η συμφωνία για τη μονιμοποίηση τόσων χιλιάδων κληρικών έχει τη σφραγίδα του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου. Τον συμπαθείς δεν τον συμπαθείς, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος θα μείνει στην ιστορία ως το πρόσωπο που έκλεισε μια μεγάλη εκκρεμότητα για τον κλήρο στην Ελλάδα.
Δεν είναι λίγο που μετά από τόσα χρόνια κρίσης και πανδημίας όλες οι κυβερνήσεις να έχουν πειστεί πως αυτή η εκκρεμότητα έπρεπε να κλείσει.
Το κατάλαβε ο Αλ. Τσίπρας με την προηγούμενη κυβέρνηση αλλά για διάφορους πολιτικούς λόγους, που δεν είναι της παρούσης, δεν πέρασε.
Το αναγνώρισε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως σημερινή κυβέρνηση. Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε και η κατοχύρωση των οργανικών θέσεων δίνει τέρμα στην ανασφάλεια χιλιάδων ιερέων και των Μητροπολιτών τους. Γιατί ήξεραν πως «είναι στον αέρα» και πληρώνονταν μεν, αλλά άτυπα.
Τώρα πια με το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στη Βουλή, η Εκκλησία γυρίζει σελίδα. Ένας νόμος που έχει την πολιτική βούληση του Κυριάκου Μητσοτάκη και θα πρέπει η Εκκλησία να τον μνημονεύει για χρόνια. Σε αυτό το κομμάτι τουλάχιστον. Αλλά και τον Αλέξη Τσίπρα που κατάλαβε – ή καλύτερα να το πω πείστηκε από τον Ιερώνυμο- πως αυτή η συμφωνία έπρεπε να γίνει εδώ και χρόνια.
Δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη στιγμή για να γίνει αυτή η συμφωνία. Παραβλέπω την πολιτική διάσταση του θέματος. Αναφέρομαι στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο που έχει κάθε λόγο να επαίρεται πως πέτυχε το «ντιλ» που δεν πέτυχαν ούτε ο πανίσχυρος Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, ούτε ο λαοφιλής και αγαπητός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.
Αθόρυβα και προσεκτικά, με λεπτούς πολιτικούς χειρισμούς κατάφερε να πείσει για την αναγκαιότητα αυτής της ρύθμισης που δίνει στην Εκκλησία την δυνατότητα να ασχοληθεί πια με την ουσία και να τακτοποιήσει άλλες υποθέσεις της (περιουσιακά θέματα, νέες προκλήσεις στην κοινωνία κ.ά.).
Συμπληρώνοντας δεκαπέντε χρόνια στο τιμόνι της Εκκλησίας, ο Ιερώνυμος πέτυχε όχι μόνο να τακτοποιήσει τα του οίκου του, αλλά να βοηθήσει ώστε να κλείσει και η εκκρεμότητα για τους κληρικούς της Κρήτης και των Δωδεκανήσων.
Μπορεί στο επίπεδο της εξωστρέφειας να μην «το χει» και η Εκκλησία να κινείται σε χαμηλούς τόνους και να έχει κατηγορηθεί για «απραξία», όμως οι ενέργειες του Αρχιεπισκόπου δείχνουν πως κινείται αθόρυβα και ουσιαστικά.
Απ’ ότι μαθαίνω και ο Οικουμενικός Πατριάρχης του το αναγνωρίζει, παρά τις τρικλοποδιές που προσπάθησαν μέχρι τελευταία στιγμή να βάλουν -τέως- στενοί συνεργάτες του.
Τα εύσημα θα πρέπει να δοθούν και στην Νίκη Κεραμέως και τον Γ.Γ. Θρησκευμάτων Γ. Καλαντζή που έδωσε σε όλους τους κυβερνώντες την τελευταία δεκαετία τις διευκρινίσεις που έπρεπε και γιατί ήταν ανάγκη να τακτοποιηθεί αυτή η εκκρεμότητα.
“Μελχισεδέκ”
